Color on Christmas
PAIRING : หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
RATE : PG ใส ๆ หนาว ๆ เย็น ๆ บรรยากาศวันคริสมาสต์
ps. เรื่องนี้แต่งตอนวันคริสมาสตร์เมื่อปลายปีที่เเล้วนะคะ (2014) แต่ก็ย้อนอ่านกันได้ ความหวานของหยางเฟิงไม่มีวันหมด ฮิ้ว
ขอให้อินกับความหวานของทั้งคู่ค่ะ^^
เพลงที่อยากให้ฟังตอนอ่าน : loveliest -
オレンジレンジ (Orange Range ft Loverssoul)
**************************************************************************************
"จะเอาไงดีกับไอ้เจ้าของขวัญในมือนี้ดีวะเนี่ย"
มือเรียวสวยกำหูหิ้วของถุงสวยสีสดใสเสียแน่น อารมณ์ไม่แน่ใจเริ่มเพิ่มมากขึ้น เมื่อเข้าใกล่้สถานที่หนึ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ
รู้งี้ไม่ส่งข้อความไปแบบนั้นก็ดี อี้เฟิงเอ๊ย แกมัน...
คนหน้าตาน่ารักค่อนขอดตัวเองในใจ พลางถอนหายใจ แต่ก็กระทำด้วยความเป็นปกติที่สุด เพราะตอนนี้เขาอยู่ในสถานที่สาธารณะ แม้จะเป็นคริสมาสต์แต่ถ้าหากเขาทำให้คนสังเกตได้แม้แค่เพียงคนเดียว
"แบบนั้นวิ่งกลับบ้านแน่"
อี้เฟิงคิดก่อนยกมือกระชับแมซที่ปกปิดใบหน้าระดับพระเอกสุดหล่อเอาไว้ และเลยไปจัดแจงหมวกไหมพรมใบโปรดด้วยซะเลย หลังจากนั้นก็กระชับเสื้อโค้ตตัวใหญ่ให้คลุมมิดชิดกันลมหนาวอีกครั้ง
"หรือไม่ไปดีวะ โอย "
คนหน้าตาน่ารักเริ่มครางโอดโอย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรความมั่นใจจากตอนนี้ส่งข้อความไปหาอีกฝั่ง บอกว่าอยากจะเจอกันในวันคริสมาต์
ในใจบอกว่า แค่ก็มาเจอเพื่อนร่วมงานก่อนเก่าเท่านั้น
แต่ไม่คิดว่ายิ่งใกล้เวลา ยิ่งห่างกันไม่เท่าไหร่ รู้ว่าจะต้องไปอยู่ใกล่กัน จะเห็นหน้าเขาแล้วนะ ก็เกิดหัวใจกรตุกผิดจังหวะ
ไม่เข้าใจจริง ๆ
จริง ๆแล้วอี้เฟิงก็รู้ดีว่าเป็นเพราะตัวเองด้วยส่วหนึ่ง ทีททำให้บทสนทนาระหว่างตัวเองกับอีกคนไม่เป็นประโยคเลยซักครั้งเมื่ออยู่ด้วยกัน หรือในระยะไม่ปลอดภัย ถึงระยะปลอดภัยก็ยังไม่คุยกันอยู่ดี
คิดไปก็ยังปวดหัวจนคิ้วกระตุก แต่ก้นึกไม่ถึง ไม่รู้ว่าลมอะไรพัดพาความคิดนี้มา แล้วอีกฝ่ายก็ดันรับคำ ว่าจะมาเจอกันในวันคริสมาสต์ท่ามกลางผู้คนแบบนี้ แต่อย่างน้อยทั้งสองที่เป็นคนดังทั้งคู่ก็เลือกที่ที่เงียบสงบในย่านดังที่รู้ในตัวเมืองปักกิ่งได้
"เอาเป็นว่า ส่งของขวัญให้แป๊บๆ ก็โกยเลยแล้วกัน"
พูดจบริมฝีปากน่ารักนั้นก็เม้มเข้าหากันอย่างประหม่า อี้เฟิงเองก็รู้สึกได้ว่าตัวเองประหม่าอย่างที่ไม่ค่อยเป็นกับใคร ๆ ก้แค่เพื่อนร่วมงาน ก็แค่รุ่นน้องในบริษัทเดียวกัน ก็แค่เจ้าเด็กลามปาม
ก็แค่หยางหยาง
"เห้อ"
เมื่อถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ อี้เฟิงก็พาตัวเองเดดินนออกจากที่เดิมไปยังร้านของเล่นเด็กชื่อดังในย่านนี้ซึ่งเป็นร้านที่ดูเหม้ือนจะมีวัยรุ่นวัยเรียนน้อยหน่อย แบบนั้นก็จะทำให้สะดวกทั้งเขาแล้วหยางหยาง ก็เลยนัดที่นี่
ในมือของอี้เฟิงยังกำหูหิ้วของถุงใส่ของขวัญที่ตัวเองนำติดตัวมาด้วยอยู่ ร่างเพรียวสูงทรุดนั่งกับม้านั่งหน้าร้าน และยกมือกระชัลโค้ตตัวใหญ่โคร่างอีกรอบ
"ฮัดเช่ย"
อี้เฟิงที่เริ่มอ่อนไหวต่อสภาพอากาศหนาวเย็นจับใจก็เริ่มมีอาการ มือนั้นเผลอยกขยี้จมูก จึงทำให้เเมซหลุดออกมาข้างหนึ่ง
"ซูซู..."
"นั่นซูซูนี่"
"ซูซู!"
"ไป่หลี่ถูซูอ่ะ"
อี้เฟิงได้ยินเสียงเรียก เป็นคำเรียกของชื่อในละครดังของตัวเองที่เพิ่งจบไปหมาด ๆ และเสียงนั้นก็มาจาก
"เหวอ"
เด็กกลุ่มใหญ๋โถมเข้ามาหาอี้เฟิง มาออกันตรงหน้าเขา เหตุเพราะแมวหลุดจากใบหน้าน่ารัก จนเด้กๆ แถวนั้นเห็นและจำได้ว่าคือตัวละครที่พวกเด็ก ๆชื่นชอบจากละครดังเรื่องนั้นนั่นเอง
"ไป่หลี่ถูซูนี่เอง"
"ซูซู มาทำอะไรตรงนี้"
"ซูซูจริงๆด้วย แต่ทำไมตัดผมแล้วล่ะ"
"ดะ..เดี๋ยวซี่"
อี้เฟิงเริ่มทำอะไรไม่ถูกเพราะนอกจากจะโดนเด็กรุมถามไถ่ถึงตัวละครตามชื่อนั้น โดยที่ไม่เรียกชื่อเขาเองซักคำ ตอนนี้อี้เฟิงก็เริ่มกลายเป็นจุดสนใจแล้วก็เพราะเด็ก ๆที่มารุมเรียกซูซู กันอยู่นี่
"ตรงนั้น เหมือนหลี่อี้เฟิงเลย"
"นั่นสิ"
รู้สึกจะแย่แล้วสิ
อี้เฟิงคิด ทั้งที่พี่ผู้จัดการก็กำชับเขามาและเขาก็ไม่คิดจะลืมมัน เขาเองก็ย่อมรู้ดี หากออกมาข้างนอกคนเดียวต้องปฏิบัติอย่างไร
แต่วันนี้ท่าจะผิดเเผนเสียแล้ว
แล้วไอหมอนั่นล่ะวะ! หายไปไหน ไม่มาซักที
"ซูซู ไหนดาบ ขอดูหนอ่ย"
"ซูซู ผมนายหายไปไหน "
"ซูซู ทำท่าฟันแบบตอนสู้ตอนนั้นให้ดูหน่อย"
ตอนนี้เขาแทบจะต้องใช้ชื่อที่เด็ก ๆรเียกแทนชื่อตัวเองเสียแล้ว อี้เฟิงหันมองซ้านยขวาหาทางออกจะงงล้อมนี้ไปให้ได้ ตากลมๆของอี้เฟิงมองเห็นเด็กวัยรุ่นที่น่าจะเป็นแฟนคลับเขาเริ่มทะลุเข้ามาในวงแล้วด้วย
มือเรียวกระชับแมซให้รัดกุมยิ่งขึ้น
ทำไงดี
"นี่ไม่ใช่ซูซูหรอก ซูซูอยู่ทางโน้น พี่ชายเห็นเขาวิ่งไปตรงโน้นตะกี้น่ะ"
เสียงทุ้มทะลุกลางวง อี้เฟิงจำเสียงนี้ได้ดี
ก็คนที่เขากำลังรออยู่
"..หยางหยาง.."
"พี่ชายพูดจริงหรอ?" เด็ชายคนนึงถามตาแป๋ว พลางดึงเเขนเสื้อโค้ตสีดำของหยางหยางไปด้วย
"ครับ ลองเดินไปหาดูกับเพื่อนๆ ดู จริงๆแล้วซูซูวิ่งเข้าไปในร้านของเล่นเเล้วด้วยนะ"
"หา" เด็ก ๆหลายๆ คนร้องตกใจ แล้วก็กรูพากันไปในร้านของเล่น ทิ้งให้แมวตากลมที่นั่งบนเก้าอี้เหรอหรา และค่อนข้างตกใจกับความกะทันหันของเด็ก ๆเหล่านั้น ที่เป็นแฟนคลับของตัวละครในละครดังที่เขารับเล่น
"ไป่หลี่ถูซูชักจะดังกว่าพี่ซะแล้วนะครับ"
อี้เฟิงไม่ตอบได้แต่ชักหน้าบึ้งใส่ เม้มปากบ่งบอกอารมณ์โกรธในระดับที่หนึ่ง ยกมือเรียวกอดอกอย่างเอาแต่ใจแต่ไม่ลืมถุงสีสวยในมือ
"ช้า!"
พอเจอก็คิดว่าจะต้องประหม่าแทบตาย จากที่คิดไว้ก่อนหน้าว่าอยากจะเอาของให้ เจอหน้าแค่เเป๊บเดียวแล้วก็โกยเลย
แต่ตอนนี้หลี่อี้เฟิงคงจะทำไม่ได้แล้ว
พอเจอหน้าก็อยากจะมองนานๆ
อะไรของเราวะเนี่ย อี้เฟิงคิดวนอยู่ซ้ำ ๆ
"พี่ครับ"
"เออ"
"วันนี้พี่จะจัดมีตติ้แฟน ๆ ที่นี่รึไง?"
อี้เฟิงทันรู้สึกตัวก็พบว่า เริ่มโดนรอบข้างสนใจ เป็นจุดศูนย์กลางของหลายสายตาแถวนั้น
ตายล่ะ
"เอ๋"
จู ่ๆร่างเพียวก็หวืดแหวกลมออกไป อี้เฟิงถูกหยางหยางดึงมือแล้วจูบเดินกึ่งวิ่งออกมาจากจุดที่เดิม
"ผมคิดว่าพี่ไม่ควรนัดผมมาในที่สาธารณะแบบนี้"
"ก็.."
หยางหยางพูดกึ่งดุรุ่นพี่ กลายเป็นสถานะกลับกัน ที่หยางหยางพูดออกไปเพราะเป็นห่วงคนพี่ทั้งสิ้น เพราะฉายาเทพบุตรแห่งชาติที่ได้มาก้ไม่ใช่ได้มาเพราะบังเอิญ ความดังของคนพี่ของเขาไม่ใช่เล่น ๆเลย
"ก็แล้วทำไม ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องมาสิ"
"พี่ครับ.."
"ปล่อยมือ จะกลับแล้ว"
อี้เฟิงเลิกเดินตามหยางหยาง พยายามอีกครั้งที่จะสะบัดให้มือหลุดจากการกอบกุมนุ่มนิ่มของอี้กฝ่าย แต่หยางหยางไม่ยอมปล่อย
"มาเจอกันแล้วผมไม่ยอมปล่อยพี่ไปแน่"
หยางหยางพูดจบ โดยตีสีหน้าจริงจังมองตากลมโตของอีกฝ่ายที่ค้อนเขาแล้วค้อนเขาเล่าอย่างไม่วางตา แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร หยางหยางสังเกตเห็นแฟนคลับจำนวนหนึ่งอยู่ด้านหลังของคนพี่ไปไม่กี่เมตร
"เห้ย"
อี้เฟิงร้องอุทานเสียงดังกว่าปกติ เพราะร่างสมส่วนที่สูงเท่ากันของหยางหยางกึ่งลากตัวเขาเข้าไปในตรอกแคบ ๆ ส่วนหนึ่งที่อยู่ในเมืองปักกิ่งในช่วงฤดูหนาวเช่นนี้ มีร้านค้าในตรอกนั้นแต่หากว่าร้านปิดไปแล้ว ในช่วงเวลาตอนนี้ก็เริ่มหนาวยิ่งขึ้น
"ซ่อนตรงนี้ก่อนแล้วกันนะครับ"
หยางหยางบอกเสียงเบา ก่อนหันหน้าไปทางที่แฟนคลับกลุ่มนั้นกำลังเดินมา แน่นอนว่าหยางหยางดึงมือคนพี่มาอย่างว่องไว เข้าหลบได้ทัน และทำให้แฟนคลับจำนวนนั้นผ่านจุดทีทั้งสองซ่อนอยู่
"เวลาแบบนี้ก็ควรส่วนตัวกันบ้างสิหน่า พีี่อี้เฟิง ผมว่า...."
หยางหยางหันกลับมาหาร่างนุ่มนิ่มตรงหน้า พบว่าหน้าตาน่ารักก้มหงุดจนคางชิดกับอก พร้อมยกของขวัญที่อยู่ในถุงสีสวยชูตรงหน้าตัวเอง ยื่นให้เขา
"หืม"
"เอาไป"
"ของขวัญคริสต์มาสหรอ?"
"แล้วจะอะไรอีกเล่า"
ในระยะตอนนี้ ตรอกที่พวกเขาอยู่มันไม่ได้กว้างเท่าไหร่ แค่หากว่าคนสองคนพิงสองฟากของตรอกก็ห่างกันแค่เพียงหนึ่งไม้บรรทัด
ตอนนี้หยางหยางเลิกคิดเรื่องแฟนคลับพกวนั้นไปก่อนแล้วกัน
"ขอบคุณครับ"
"เอาไปแกะดูที่่บ้าน"
"ก้ได้ครับ"
หยางหยางยิ้มพอใจ อีกฝ่ายแก้มเเดง เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลยโทษอากาศหนาวแสนหนาวของปักกิ่งเอาแล้วกัน
ใบหน้าหวานยังก้มหงุดไม่เงยหน้าขึ้นมา หยางหยางยิ้มมุมปากอย่างหล่อเหลาเอียงคอเล้กน้อยมองคนตรงหน้า
"พี่อี้เฟิง...."
หยางหยางเป้นคนที่มือไวเท่าทันความคิด เขายกมือแกร่งแข็งแรงนั้นเเตะที่ปลายคางอีกฝ่ายให้เชิดเงยขึ้นมองหน้าเขาช้า ๆ แม้เจ้าของหน้าตาน่ารักนั้นเผลอทำแมซหลุดไปแล้ว เผยให้เห็นเเก้มใสแดงท้าลมหนาวยิ่งกว่าเดิม
"หยางหยาง.."
"หา..คะ..ครับ"
หยางหยางที่เผลอตัวไปเหมือนกัน จริงๆ ไม่ได้อยากจะพูดอะไรแค่อยากเห็นใบหน้าที่อีกฝ่ายซ่อนไว้ เมื่อครู่เขาจึงใช้ปลายนิ้วช้อนให้ใบหน้าน่ารักนั้นเงยขึ้นมามอง ตากลมโตใสแจ๋วนั้นช้อนมองใบหน้าของเขาช้า ๆ หยางหยางมองแล้วก็รู้ว่าสึก เขาอาจจะต้องพกยาโรคหัวใจแล้วบ้างก็ได้ บางทีถ้าพี่อี้เฟิงสังเกตเขา ก็อาจจะรู้ว่ามือเขาสั่นไหวอย่างประหม่าที่สุด
"ของขวัญของฉันล่ะ"
หยางหยางพลันนึกออก มือนั้นละจางปลายคางใบหน้าน่ารักนั้น แล้วล้วงบางงสิ่งจากกระเป๋าเสื้อโค้ท
"ของพี่ครับ "
อี้เฟิงยื่นสองมือไปรับอย่างช้า ๆ ก่อนเอียงคอมองมันเล็กน้อย และประะคองมันด้วยมือหนึ่งและใช้อีกมือหนึ่งเปิดออก อีกฝ่ายคิดอยู่แล้วว่าอีกฝ่านต้องทำตัวเป็นแมวอยากรู้เปิดมันอออกทันทีที่ได้
"สร้อยข้อมือ?"
"เห็นแล้วก็นึกถึงพี่เลยน่ะ เลยเลือกชิ้นนี้"
อี้เฟิงยกสร้อยเส้นนี้ชูขึ้นตรงหน้าตัวเอง มองดูชัด ๆมันเป็นสร้อยข้อมือร้อยด้วยลูกปัดสีเปลือกไม้อ่อน ๆ และมีลุกเล่นน่ารักตรงลูกปัดสีน้ำตาลที่แตกต่างไปจากลูกปัดอันอื่นที่เเกะสลักเป็ใบหน้าแมวน่ารัก พอเห็นแล้วริมฝีปากเรียวก็คลี่ยิ้มพอใจ
หยางหยางเห็นอีกฝ่ายยิ้มจับใจออกมาได้ก็รู้สึกพอใจไปด้งบ ทำเอาหัวใจของหยางหยางพองโตตามรอยยิ้มน่ารักนั่น
หยางหยางกำลังอยู่ในช่วงทบทวนว่าเขาใช้คำว่าน่ารักกับคน ๆ นี้ไปแล้วกี่ครั้ง
อยากจะใช้คำว่าน่ารักให้หมดโลกมอบให้พี่อี้เฟิงจริง ๆ
คนหล่อคิดแล้วก็ยิ้มเขินอยู่คนเดียว ตากลมโตที่เริ่มขุ่นเคืองนิดหน่อยหันมาค้อนขวับให้อีกครั้งก่อนพูด
"ทำไมไม่พูดว่า 'เดี๋ยวผมสวมให้มั้ย' กำลังรออยุ่นะ"
ใบหน้าหล่อเหลาขำออกมาเบา ๆ ก่อนส่ายหัวไล่ความคิดประหล่าดที่เผลอคิดออกมาเมื่อครู่แต่เขาไม่บอกหรอกว่าอะไร มือแกร่งยื่นมาคว้าสร้อยข้อมือและผูกปลายทั้งสองด้านใ้หบรรจงกันเหนือข้อมือของอี้เฟิง ตากลมๆมองอย่างตั้งใจ เมื่อเสร็จก็เผยยิ้มออกมาให้คนให้สร้อยชื่นใจหัวใจพองโตเล่นอีกรอบ
"ขอบคุณ"
หยางหยางยิ้มตอบรับคำขอบคุณนั้น จนแล้วเขาก็พลันหันไปมองถุงสีสวยที่เขาคล้องไว้ที่แขนของตัวเอง คนให้ก็อยู่ตรงข้ามเขา
"เอาไปแกะที่บ้าน"
"ครับ ๆ ผมไม่เเกะก็ได้"
อี้เฟิงในตอนนี้กำลังพิงกำแพงตรอกอีกฝั่งตรงกันข้ามกับหยาง ยกปลายเท้าเตะปลายรองเท้าอีกฝ่ายเล่น เมื่อไม่รู้จะทำอะไร หยางหยางก้ปลายอให้คนพี่ทำแบบนั้นไปจนพอใจก็คงจะหยุดไปเอง
"วันนี้นายมาช้า"
"ขอโทษครับ ผมหลงทิศไปหน่อย"
"อือ"
คำตอบรับง่าย ๆและก็เงียบกันไปอีกครั้ง อี้เฟิงก็ยังไม่หยุดเตะปลายรองเท้าหยางหยาง ใบหน้าหวานก้มหน้ามองปลายเท้าไม่ค่อยเงยหน้ามาสบตาเขานัก คนหล่อก็เดาเอาไปว่า พี่อี้เฟิงก็คงขี้เขินพอ ๆ กับใบหน้าน่ารักของเขา
"จริง ๆพี่ไม่ควรออกมาที่สาธารณะแบบนี้แถมอากาศก็หนาวมากด้วย.."
"ไม่ต้องมาาดุกันเลย"
"ผมเป็นห่วงพี่ครับ"
"รู้แล้วหรอกหน่า"
"โธ่..พี่ครับ"
อี้เฟิงเงยหน้ามาสบตาหยางหยางครู่หนึ่งแล้วก็ก้มกลับไปอีก
"รู้แล้วแต่ก็ยังอยากได้ยินอีกอยู่ดี ' เป็นห่วง' เป็นคำที่เพราะจะตายไป"
หยางหยางอ้าปากค้างพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง กำลังจะลองดุคนพี่เขาบ้าง แต่เจอประโยคเมื่อครู่เขา ต่อให้ไปเป็นแมวซนที่ไหนก็ดุไม่ลง
คนหล่อพ่นลมหายใจเบา ๆดับอารมณืหลากหลายชของตนเองตอนนี้ ก่อนจะเปลี่ยนทิศไปพิงกำเเพงฝั่งเดียวกับอี้เฟิง
อีกฝั่งตกใจกับคสามใกล้ ระยะนี้ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่นัก
"เมอร์รี่ คริสมาสต์ครับพี่อี้เฟิง"
หยางหยางคิดอยากเอาคืนบ้าง พอเปลี่ยนฝั่งไปยืนข้าง ๆอี้เฟิง เขาก็กระซิบบอกคำอวยพรของเทศกาลในวันนี้ออกมา
กระซิบเบา ๆที่มีเพียงแค่หลี่อี้เฟิงเท่านั้นทีได้ยิน
หน้าตาน่ารักเริ่มเห่อแดงไปจนถึงใบหู หยางหยางมองเวลาคนพี่เขินนั้นน่ารักเสียจนอยากลงมือทำอะไรซักอย่าง แล้วมือเรียวของอี้เฟิงชักแมซปกปิดเเก้มแดง ๆนั้นทันที
"เออ เมอร์รี่คริสมาสต์!"
อี้เฟิงหันขวับมาหาแต่ก็ต้องผงักหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งด้วยระยะไม่ปลอดภัยดังกล่าวเสี่ยงต่ออาการหัวใจวายของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง
ใบหน้าหล่อเหลาที่อี้เฟิงคิดวนไปวนมาว่า อยากจะมองให้นานที่สุด อยู่ใกล้ตั้งขนาดนี้...
"ฟังดูทื่อมะลื่อจังเลยครับพี่ ไม่ลองทำให้เสียงซอฟลง หรือกระซิบข้าง ๆ หูผมก็ได้นะ"
"ไปฝันเอาเลย!"
อี้เฟิงหันกลับไปจ้องกำเเพงตรงหน้าฝั่งที่หยางหยางยืนเมื่อก่อนนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย
มือไม้วางไม่ถูก แต่ก็หาที่วางจนได้ ซึ่งมันก็คือที่เดิม อย่างที่วางไว้ เขาก็เพิ่มกอดอกแล้วก็ปล่อยออก ทำวนไปมาอยู่แบบนั้น
" ผมก็ฝันถึงพี่ทุกคืนนะ"
"ไอคนขี้โม้"
หยางหยางยิ้มขำ คำต่อว่าอะไรก็ไม่มีทางเจ็บใจเลยถ้าได้ยินจากปากเรียวช่างเจรจาของหลี่อี้เฟิงคนนี้ เขาก็ฟังเป็นเสียงหวานลื่นหูไปหมด
บางทีเขาอาจกำลังตกอยู่ในหลุมอะไรซักอย่างก็ได้นะ หยางหยางคิดอยุ่กับตัวเอง
"วันนี้หนาวนะครับพี่"
"อือ"
"พี่ก็หนาวใช่มั้ย"
"ก็แหงอยู่แล้ว"
หยางหยางยื่นมือออกไปตรงหน้าอี้เฟิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
"จับมือกันมั้ย"
"ไม่เอาโว้ย"
"งั้นเปลี่ยนเป็นกอดกันก็ได้เอา ผมพร้อมแ้ลว"
"นั่นก้ไม่เอา"
"ผมอยากมอบความอบอุ่นให้พี่นะ พี่อี้เฟิง"
"ไม่เอาไงเล่า"
"เฮ้อ ก็ได้ ๆ ยอมแพ้แล้ว"
อี้เฟิงปฏิเสธทันที หยางหยางก็รู้อยู่แล้ว เขาก็ชักมือกลับมาที่เดิม ขำตัวเองที่พออยู่กับคน ๆนี้ นิสัยไม่ดีขี้เเกล้งก็ออกมาซะขนาดนี้
"พี่อี้เฟิง"
"อือ"
"เมอร์รี่คริสมาสต์"
"ก็นายบอกไปแล้วตะกี้"
หยางหยางหยุดบทสทนาไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น แต่อี้เฟิงก็สังเกตได้ จึงหันกลับมาเชิงถามว่าทำไม
"ผมโครตชอบพี่เลย"
หยางหยางพูดจบ ความเงียบงัน ประกอบกับเสียงลมหนาวตามฤดุกาลในเมืองหลวงของจีนแผ่นดินใหญ่ ผู้คนที่ไม่ได้สังเกตเห็นคนสองคนที่ยืนในตรอกที่มีแสงสลัวและแคบ ๆ ความเงียบงันนั้นยังคงดำเนินต่อไป
แต่ไม่ใช่ความเงียบงันที่น่าอึดอัด
และมันมีสีด้วย
ลองทายดูมั้ยว่าสีอะไร
หยางหยางไม่ทำลายความเงียบงันชวนเขิน จึงไม่พูดอะไรต่อ ใบหน้าหล่อหันไปแอบมองคนข้าง ๆอีกครั้ง ก็เห็นอีกคนยกมือปิดหน้าปิดตาไว้เสียแล้ว ส่ายหัวไปมาจนกลุ่มผมเบาบางกระจายพัดไปตามแรงส่าย ตาคมเลยมองไปถึงสร้อยข้อมือเส้นน่ารักที่ตัดกับผิวขาวของเจ้าของใหม่เป็นอย่างดี
"รู้อะไรมั้ยพี่ ผมอยากพูดประโยคตะกี้ให้พี่ฟังซักสิบรอบ ถ้าพี่จะเขินแบบนี้ให้ผมเห็นทุกครั้ง"
เสียงบ่นแผ่วเบาจากคนตาแมวหลุดรอดให้คนหล่อข้าง ๆได้ยิน และปฏิกิริยาเขินแบบเดิมของอี้เฟิงยังคงอยู่
"เจ้าเด็กบ้า หยางหยางเอ๊ย"
SPE
"พี่อี้เฟิงให้อะไรมานะ"
หยางหยางที่กลับถึงบ้านแล้วก็แกะห่อของขวัญมาดู
"ตุ๊กตาเเกะ กับ แอปเปิ้ล"
เข้าใจว่าเเกะเป็นตัวแทนของเขา แต่เเอปเปิ้ลล่ะ?
"พอจะนึกอออกเเล้ว"
หยางหยางจำได้ว่าคนพี่ชอบกินผลไม้ชนิดนี้เช่นกัน
"แบบนี้ก็ถ่ายรูปไว้หน่อยดีกว่า
คนหล่อหยิบมือถือขึ้นมา ตุ๊กตาเเกะเขามีอยู่มาก ถ่ายลงบ่อยแต่ตัวนี้พิเศษกว่ามาก ๆ เขาจะเก็บไว้กอดคนเดียว ไม่ให้ใครเฃยชม ส่วนแอปเปิ้ลนี้ก็โชว์เสียหน่อยว่าเขากำลังเอร็ดอร่อยกับมัน
"ก็จินตนาการให้เป็นแก้มแดง ๆของพี่เขาก็ไม่เลว"
ตุุ๊กตาเเกะกับแอปเปิ้ลที่หยางหยางได้เป็นของขวัญคริสมาสต์ปีนี้ ไม่ใช่ของธรรมดา
แต่เป็นสิ่งที่คนพิเศษให้มา
แอปเปิ้ลนั้นเขากินจนหมดไม่เหลือ
ส่วนตุ๊กตาแกะตัวพิเศานี้ ถ้าทำได้หยางหยางก็แทบจะเอาหิ้งบูชามาเป็นทีวางมันด้วยซ้ำ
หยางหยางนอนลงก็คิดทบทวนว่า คริสมาสต์นี้ของเขา เป้นสีอะไร
จริง ๆมันไม่ยากเลย
ก็ต้องสีชมพูดอยู่แล้ว
และก่อนหน้านี้คำถามนี้หยางหยางส่งไปถามอีกคนเหมือนกัน
"เจ้าบ้าหยางหยาง"
คริสมาสตร๋ของพี่สีอะไรครับ ?
"สีอะไร. ... หรอ"
อี้เฟิงพิมพ์ข้อความตอบกลับไปตามความเร็วที่เล่นอยู่บอ่ย ๆ
"แก้มฉันแดงจนเรียกว่าเลือดมารวมกันที่หน้าหมดแล้ว ก็ต้องสีแดงสิ!๐
-------------------------------------------------------------------------------จบ----------------------------------------
มือเรียวสวยกำหูหิ้วของถุงสวยสีสดใสเสียแน่น อารมณ์ไม่แน่ใจเริ่มเพิ่มมากขึ้น เมื่อเข้าใกล่้สถานที่หนึ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ
รู้งี้ไม่ส่งข้อความไปแบบนั้นก็ดี อี้เฟิงเอ๊ย แกมัน...
คนหน้าตาน่ารักค่อนขอดตัวเองในใจ พลางถอนหายใจ แต่ก็กระทำด้วยความเป็นปกติที่สุด เพราะตอนนี้เขาอยู่ในสถานที่สาธารณะ แม้จะเป็นคริสมาสต์แต่ถ้าหากเขาทำให้คนสังเกตได้แม้แค่เพียงคนเดียว
"แบบนั้นวิ่งกลับบ้านแน่"
อี้เฟิงคิดก่อนยกมือกระชับแมซที่ปกปิดใบหน้าระดับพระเอกสุดหล่อเอาไว้ และเลยไปจัดแจงหมวกไหมพรมใบโปรดด้วยซะเลย หลังจากนั้นก็กระชับเสื้อโค้ตตัวใหญ่ให้คลุมมิดชิดกันลมหนาวอีกครั้ง
"หรือไม่ไปดีวะ โอย "
คนหน้าตาน่ารักเริ่มครางโอดโอย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรความมั่นใจจากตอนนี้ส่งข้อความไปหาอีกฝั่ง บอกว่าอยากจะเจอกันในวันคริสมาต์
ในใจบอกว่า แค่ก็มาเจอเพื่อนร่วมงานก่อนเก่าเท่านั้น
แต่ไม่คิดว่ายิ่งใกล้เวลา ยิ่งห่างกันไม่เท่าไหร่ รู้ว่าจะต้องไปอยู่ใกล่กัน จะเห็นหน้าเขาแล้วนะ ก็เกิดหัวใจกรตุกผิดจังหวะ
ไม่เข้าใจจริง ๆ
จริง ๆแล้วอี้เฟิงก็รู้ดีว่าเป็นเพราะตัวเองด้วยส่วหนึ่ง ทีททำให้บทสนทนาระหว่างตัวเองกับอีกคนไม่เป็นประโยคเลยซักครั้งเมื่ออยู่ด้วยกัน หรือในระยะไม่ปลอดภัย ถึงระยะปลอดภัยก็ยังไม่คุยกันอยู่ดี
คิดไปก็ยังปวดหัวจนคิ้วกระตุก แต่ก้นึกไม่ถึง ไม่รู้ว่าลมอะไรพัดพาความคิดนี้มา แล้วอีกฝ่ายก็ดันรับคำ ว่าจะมาเจอกันในวันคริสมาสต์ท่ามกลางผู้คนแบบนี้ แต่อย่างน้อยทั้งสองที่เป็นคนดังทั้งคู่ก็เลือกที่ที่เงียบสงบในย่านดังที่รู้ในตัวเมืองปักกิ่งได้
"เอาเป็นว่า ส่งของขวัญให้แป๊บๆ ก็โกยเลยแล้วกัน"
พูดจบริมฝีปากน่ารักนั้นก็เม้มเข้าหากันอย่างประหม่า อี้เฟิงเองก็รู้สึกได้ว่าตัวเองประหม่าอย่างที่ไม่ค่อยเป็นกับใคร ๆ ก้แค่เพื่อนร่วมงาน ก็แค่รุ่นน้องในบริษัทเดียวกัน ก็แค่เจ้าเด็กลามปาม
ก็แค่หยางหยาง
"เห้อ"
เมื่อถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ อี้เฟิงก็พาตัวเองเดดินนออกจากที่เดิมไปยังร้านของเล่นเด็กชื่อดังในย่านนี้ซึ่งเป็นร้านที่ดูเหม้ือนจะมีวัยรุ่นวัยเรียนน้อยหน่อย แบบนั้นก็จะทำให้สะดวกทั้งเขาแล้วหยางหยาง ก็เลยนัดที่นี่
ในมือของอี้เฟิงยังกำหูหิ้วของถุงใส่ของขวัญที่ตัวเองนำติดตัวมาด้วยอยู่ ร่างเพรียวสูงทรุดนั่งกับม้านั่งหน้าร้าน และยกมือกระชัลโค้ตตัวใหญ่โคร่างอีกรอบ
"ฮัดเช่ย"
อี้เฟิงที่เริ่มอ่อนไหวต่อสภาพอากาศหนาวเย็นจับใจก็เริ่มมีอาการ มือนั้นเผลอยกขยี้จมูก จึงทำให้เเมซหลุดออกมาข้างหนึ่ง
"ซูซู..."
"นั่นซูซูนี่"
"ซูซู!"
"ไป่หลี่ถูซูอ่ะ"
อี้เฟิงได้ยินเสียงเรียก เป็นคำเรียกของชื่อในละครดังของตัวเองที่เพิ่งจบไปหมาด ๆ และเสียงนั้นก็มาจาก
"เหวอ"
เด็กกลุ่มใหญ๋โถมเข้ามาหาอี้เฟิง มาออกันตรงหน้าเขา เหตุเพราะแมวหลุดจากใบหน้าน่ารัก จนเด้กๆ แถวนั้นเห็นและจำได้ว่าคือตัวละครที่พวกเด็ก ๆชื่นชอบจากละครดังเรื่องนั้นนั่นเอง
"ไป่หลี่ถูซูนี่เอง"
"ซูซู มาทำอะไรตรงนี้"
"ซูซูจริงๆด้วย แต่ทำไมตัดผมแล้วล่ะ"
"ดะ..เดี๋ยวซี่"
อี้เฟิงเริ่มทำอะไรไม่ถูกเพราะนอกจากจะโดนเด็กรุมถามไถ่ถึงตัวละครตามชื่อนั้น โดยที่ไม่เรียกชื่อเขาเองซักคำ ตอนนี้อี้เฟิงก็เริ่มกลายเป็นจุดสนใจแล้วก็เพราะเด็ก ๆที่มารุมเรียกซูซู กันอยู่นี่
"ตรงนั้น เหมือนหลี่อี้เฟิงเลย"
"นั่นสิ"
รู้สึกจะแย่แล้วสิ
อี้เฟิงคิด ทั้งที่พี่ผู้จัดการก็กำชับเขามาและเขาก็ไม่คิดจะลืมมัน เขาเองก็ย่อมรู้ดี หากออกมาข้างนอกคนเดียวต้องปฏิบัติอย่างไร
แต่วันนี้ท่าจะผิดเเผนเสียแล้ว
แล้วไอหมอนั่นล่ะวะ! หายไปไหน ไม่มาซักที
"ซูซู ไหนดาบ ขอดูหนอ่ย"
"ซูซู ผมนายหายไปไหน "
"ซูซู ทำท่าฟันแบบตอนสู้ตอนนั้นให้ดูหน่อย"
ตอนนี้เขาแทบจะต้องใช้ชื่อที่เด็ก ๆรเียกแทนชื่อตัวเองเสียแล้ว อี้เฟิงหันมองซ้านยขวาหาทางออกจะงงล้อมนี้ไปให้ได้ ตากลมๆของอี้เฟิงมองเห็นเด็กวัยรุ่นที่น่าจะเป็นแฟนคลับเขาเริ่มทะลุเข้ามาในวงแล้วด้วย
มือเรียวกระชับแมซให้รัดกุมยิ่งขึ้น
ทำไงดี
"นี่ไม่ใช่ซูซูหรอก ซูซูอยู่ทางโน้น พี่ชายเห็นเขาวิ่งไปตรงโน้นตะกี้น่ะ"
เสียงทุ้มทะลุกลางวง อี้เฟิงจำเสียงนี้ได้ดี
ก็คนที่เขากำลังรออยู่
"..หยางหยาง.."
"พี่ชายพูดจริงหรอ?" เด็ชายคนนึงถามตาแป๋ว พลางดึงเเขนเสื้อโค้ตสีดำของหยางหยางไปด้วย
"ครับ ลองเดินไปหาดูกับเพื่อนๆ ดู จริงๆแล้วซูซูวิ่งเข้าไปในร้านของเล่นเเล้วด้วยนะ"
"หา" เด็ก ๆหลายๆ คนร้องตกใจ แล้วก็กรูพากันไปในร้านของเล่น ทิ้งให้แมวตากลมที่นั่งบนเก้าอี้เหรอหรา และค่อนข้างตกใจกับความกะทันหันของเด็ก ๆเหล่านั้น ที่เป็นแฟนคลับของตัวละครในละครดังที่เขารับเล่น
"ไป่หลี่ถูซูชักจะดังกว่าพี่ซะแล้วนะครับ"
อี้เฟิงไม่ตอบได้แต่ชักหน้าบึ้งใส่ เม้มปากบ่งบอกอารมณ์โกรธในระดับที่หนึ่ง ยกมือเรียวกอดอกอย่างเอาแต่ใจแต่ไม่ลืมถุงสีสวยในมือ
"ช้า!"
พอเจอก็คิดว่าจะต้องประหม่าแทบตาย จากที่คิดไว้ก่อนหน้าว่าอยากจะเอาของให้ เจอหน้าแค่เเป๊บเดียวแล้วก็โกยเลย
แต่ตอนนี้หลี่อี้เฟิงคงจะทำไม่ได้แล้ว
พอเจอหน้าก็อยากจะมองนานๆ
อะไรของเราวะเนี่ย อี้เฟิงคิดวนอยู่ซ้ำ ๆ
"พี่ครับ"
"เออ"
"วันนี้พี่จะจัดมีตติ้แฟน ๆ ที่นี่รึไง?"
อี้เฟิงทันรู้สึกตัวก็พบว่า เริ่มโดนรอบข้างสนใจ เป็นจุดศูนย์กลางของหลายสายตาแถวนั้น
ตายล่ะ
"เอ๋"
จู ่ๆร่างเพียวก็หวืดแหวกลมออกไป อี้เฟิงถูกหยางหยางดึงมือแล้วจูบเดินกึ่งวิ่งออกมาจากจุดที่เดิม
"ผมคิดว่าพี่ไม่ควรนัดผมมาในที่สาธารณะแบบนี้"
"ก็.."
หยางหยางพูดกึ่งดุรุ่นพี่ กลายเป็นสถานะกลับกัน ที่หยางหยางพูดออกไปเพราะเป็นห่วงคนพี่ทั้งสิ้น เพราะฉายาเทพบุตรแห่งชาติที่ได้มาก้ไม่ใช่ได้มาเพราะบังเอิญ ความดังของคนพี่ของเขาไม่ใช่เล่น ๆเลย
"ก็แล้วทำไม ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องมาสิ"
"พี่ครับ.."
"ปล่อยมือ จะกลับแล้ว"
อี้เฟิงเลิกเดินตามหยางหยาง พยายามอีกครั้งที่จะสะบัดให้มือหลุดจากการกอบกุมนุ่มนิ่มของอี้กฝ่าย แต่หยางหยางไม่ยอมปล่อย
"มาเจอกันแล้วผมไม่ยอมปล่อยพี่ไปแน่"
หยางหยางพูดจบ โดยตีสีหน้าจริงจังมองตากลมโตของอีกฝ่ายที่ค้อนเขาแล้วค้อนเขาเล่าอย่างไม่วางตา แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร หยางหยางสังเกตเห็นแฟนคลับจำนวนหนึ่งอยู่ด้านหลังของคนพี่ไปไม่กี่เมตร
"เห้ย"
อี้เฟิงร้องอุทานเสียงดังกว่าปกติ เพราะร่างสมส่วนที่สูงเท่ากันของหยางหยางกึ่งลากตัวเขาเข้าไปในตรอกแคบ ๆ ส่วนหนึ่งที่อยู่ในเมืองปักกิ่งในช่วงฤดูหนาวเช่นนี้ มีร้านค้าในตรอกนั้นแต่หากว่าร้านปิดไปแล้ว ในช่วงเวลาตอนนี้ก็เริ่มหนาวยิ่งขึ้น
"ซ่อนตรงนี้ก่อนแล้วกันนะครับ"
หยางหยางบอกเสียงเบา ก่อนหันหน้าไปทางที่แฟนคลับกลุ่มนั้นกำลังเดินมา แน่นอนว่าหยางหยางดึงมือคนพี่มาอย่างว่องไว เข้าหลบได้ทัน และทำให้แฟนคลับจำนวนนั้นผ่านจุดทีทั้งสองซ่อนอยู่
"เวลาแบบนี้ก็ควรส่วนตัวกันบ้างสิหน่า พีี่อี้เฟิง ผมว่า...."
หยางหยางหันกลับมาหาร่างนุ่มนิ่มตรงหน้า พบว่าหน้าตาน่ารักก้มหงุดจนคางชิดกับอก พร้อมยกของขวัญที่อยู่ในถุงสีสวยชูตรงหน้าตัวเอง ยื่นให้เขา
"หืม"
"เอาไป"
"ของขวัญคริสต์มาสหรอ?"
"แล้วจะอะไรอีกเล่า"
ในระยะตอนนี้ ตรอกที่พวกเขาอยู่มันไม่ได้กว้างเท่าไหร่ แค่หากว่าคนสองคนพิงสองฟากของตรอกก็ห่างกันแค่เพียงหนึ่งไม้บรรทัด
ตอนนี้หยางหยางเลิกคิดเรื่องแฟนคลับพกวนั้นไปก่อนแล้วกัน
"ขอบคุณครับ"
"เอาไปแกะดูที่่บ้าน"
"ก้ได้ครับ"
หยางหยางยิ้มพอใจ อีกฝ่ายแก้มเเดง เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลยโทษอากาศหนาวแสนหนาวของปักกิ่งเอาแล้วกัน
ใบหน้าหวานยังก้มหงุดไม่เงยหน้าขึ้นมา หยางหยางยิ้มมุมปากอย่างหล่อเหลาเอียงคอเล้กน้อยมองคนตรงหน้า
"พี่อี้เฟิง...."
หยางหยางเป้นคนที่มือไวเท่าทันความคิด เขายกมือแกร่งแข็งแรงนั้นเเตะที่ปลายคางอีกฝ่ายให้เชิดเงยขึ้นมองหน้าเขาช้า ๆ แม้เจ้าของหน้าตาน่ารักนั้นเผลอทำแมซหลุดไปแล้ว เผยให้เห็นเเก้มใสแดงท้าลมหนาวยิ่งกว่าเดิม
"หยางหยาง.."
"หา..คะ..ครับ"
หยางหยางที่เผลอตัวไปเหมือนกัน จริงๆ ไม่ได้อยากจะพูดอะไรแค่อยากเห็นใบหน้าที่อีกฝ่ายซ่อนไว้ เมื่อครู่เขาจึงใช้ปลายนิ้วช้อนให้ใบหน้าน่ารักนั้นเงยขึ้นมามอง ตากลมโตใสแจ๋วนั้นช้อนมองใบหน้าของเขาช้า ๆ หยางหยางมองแล้วก็รู้ว่าสึก เขาอาจจะต้องพกยาโรคหัวใจแล้วบ้างก็ได้ บางทีถ้าพี่อี้เฟิงสังเกตเขา ก็อาจจะรู้ว่ามือเขาสั่นไหวอย่างประหม่าที่สุด
"ของขวัญของฉันล่ะ"
หยางหยางพลันนึกออก มือนั้นละจางปลายคางใบหน้าน่ารักนั้น แล้วล้วงบางงสิ่งจากกระเป๋าเสื้อโค้ท
"ของพี่ครับ "
อี้เฟิงยื่นสองมือไปรับอย่างช้า ๆ ก่อนเอียงคอมองมันเล็กน้อย และประะคองมันด้วยมือหนึ่งและใช้อีกมือหนึ่งเปิดออก อีกฝ่ายคิดอยู่แล้วว่าอีกฝ่านต้องทำตัวเป็นแมวอยากรู้เปิดมันอออกทันทีที่ได้
"สร้อยข้อมือ?"
"เห็นแล้วก็นึกถึงพี่เลยน่ะ เลยเลือกชิ้นนี้"
อี้เฟิงยกสร้อยเส้นนี้ชูขึ้นตรงหน้าตัวเอง มองดูชัด ๆมันเป็นสร้อยข้อมือร้อยด้วยลูกปัดสีเปลือกไม้อ่อน ๆ และมีลุกเล่นน่ารักตรงลูกปัดสีน้ำตาลที่แตกต่างไปจากลูกปัดอันอื่นที่เเกะสลักเป็ใบหน้าแมวน่ารัก พอเห็นแล้วริมฝีปากเรียวก็คลี่ยิ้มพอใจ
หยางหยางเห็นอีกฝ่ายยิ้มจับใจออกมาได้ก็รู้สึกพอใจไปด้งบ ทำเอาหัวใจของหยางหยางพองโตตามรอยยิ้มน่ารักนั่น
หยางหยางกำลังอยู่ในช่วงทบทวนว่าเขาใช้คำว่าน่ารักกับคน ๆ นี้ไปแล้วกี่ครั้ง
อยากจะใช้คำว่าน่ารักให้หมดโลกมอบให้พี่อี้เฟิงจริง ๆ
คนหล่อคิดแล้วก็ยิ้มเขินอยู่คนเดียว ตากลมโตที่เริ่มขุ่นเคืองนิดหน่อยหันมาค้อนขวับให้อีกครั้งก่อนพูด
"ทำไมไม่พูดว่า 'เดี๋ยวผมสวมให้มั้ย' กำลังรออยุ่นะ"
ใบหน้าหล่อเหลาขำออกมาเบา ๆ ก่อนส่ายหัวไล่ความคิดประหล่าดที่เผลอคิดออกมาเมื่อครู่แต่เขาไม่บอกหรอกว่าอะไร มือแกร่งยื่นมาคว้าสร้อยข้อมือและผูกปลายทั้งสองด้านใ้หบรรจงกันเหนือข้อมือของอี้เฟิง ตากลมๆมองอย่างตั้งใจ เมื่อเสร็จก็เผยยิ้มออกมาให้คนให้สร้อยชื่นใจหัวใจพองโตเล่นอีกรอบ
"ขอบคุณ"
หยางหยางยิ้มตอบรับคำขอบคุณนั้น จนแล้วเขาก็พลันหันไปมองถุงสีสวยที่เขาคล้องไว้ที่แขนของตัวเอง คนให้ก็อยู่ตรงข้ามเขา
"เอาไปแกะที่บ้าน"
"ครับ ๆ ผมไม่เเกะก็ได้"
อี้เฟิงในตอนนี้กำลังพิงกำแพงตรอกอีกฝั่งตรงกันข้ามกับหยาง ยกปลายเท้าเตะปลายรองเท้าอีกฝ่ายเล่น เมื่อไม่รู้จะทำอะไร หยางหยางก้ปลายอให้คนพี่ทำแบบนั้นไปจนพอใจก็คงจะหยุดไปเอง
"วันนี้นายมาช้า"
"ขอโทษครับ ผมหลงทิศไปหน่อย"
"อือ"
คำตอบรับง่าย ๆและก็เงียบกันไปอีกครั้ง อี้เฟิงก็ยังไม่หยุดเตะปลายรองเท้าหยางหยาง ใบหน้าหวานก้มหน้ามองปลายเท้าไม่ค่อยเงยหน้ามาสบตาเขานัก คนหล่อก็เดาเอาไปว่า พี่อี้เฟิงก็คงขี้เขินพอ ๆ กับใบหน้าน่ารักของเขา
"จริง ๆพี่ไม่ควรออกมาที่สาธารณะแบบนี้แถมอากาศก็หนาวมากด้วย.."
"ไม่ต้องมาาดุกันเลย"
"ผมเป็นห่วงพี่ครับ"
"รู้แล้วหรอกหน่า"
"โธ่..พี่ครับ"
อี้เฟิงเงยหน้ามาสบตาหยางหยางครู่หนึ่งแล้วก็ก้มกลับไปอีก
"รู้แล้วแต่ก็ยังอยากได้ยินอีกอยู่ดี ' เป็นห่วง' เป็นคำที่เพราะจะตายไป"
หยางหยางอ้าปากค้างพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง กำลังจะลองดุคนพี่เขาบ้าง แต่เจอประโยคเมื่อครู่เขา ต่อให้ไปเป็นแมวซนที่ไหนก็ดุไม่ลง
คนหล่อพ่นลมหายใจเบา ๆดับอารมณืหลากหลายชของตนเองตอนนี้ ก่อนจะเปลี่ยนทิศไปพิงกำเเพงฝั่งเดียวกับอี้เฟิง
อีกฝั่งตกใจกับคสามใกล้ ระยะนี้ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่นัก
"เมอร์รี่ คริสมาสต์ครับพี่อี้เฟิง"
หยางหยางคิดอยากเอาคืนบ้าง พอเปลี่ยนฝั่งไปยืนข้าง ๆอี้เฟิง เขาก็กระซิบบอกคำอวยพรของเทศกาลในวันนี้ออกมา
กระซิบเบา ๆที่มีเพียงแค่หลี่อี้เฟิงเท่านั้นทีได้ยิน
หน้าตาน่ารักเริ่มเห่อแดงไปจนถึงใบหู หยางหยางมองเวลาคนพี่เขินนั้นน่ารักเสียจนอยากลงมือทำอะไรซักอย่าง แล้วมือเรียวของอี้เฟิงชักแมซปกปิดเเก้มแดง ๆนั้นทันที
"เออ เมอร์รี่คริสมาสต์!"
อี้เฟิงหันขวับมาหาแต่ก็ต้องผงักหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งด้วยระยะไม่ปลอดภัยดังกล่าวเสี่ยงต่ออาการหัวใจวายของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง
ใบหน้าหล่อเหลาที่อี้เฟิงคิดวนไปวนมาว่า อยากจะมองให้นานที่สุด อยู่ใกล้ตั้งขนาดนี้...
"ฟังดูทื่อมะลื่อจังเลยครับพี่ ไม่ลองทำให้เสียงซอฟลง หรือกระซิบข้าง ๆ หูผมก็ได้นะ"
"ไปฝันเอาเลย!"
อี้เฟิงหันกลับไปจ้องกำเเพงตรงหน้าฝั่งที่หยางหยางยืนเมื่อก่อนนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย
มือไม้วางไม่ถูก แต่ก็หาที่วางจนได้ ซึ่งมันก็คือที่เดิม อย่างที่วางไว้ เขาก็เพิ่มกอดอกแล้วก็ปล่อยออก ทำวนไปมาอยู่แบบนั้น
" ผมก็ฝันถึงพี่ทุกคืนนะ"
"ไอคนขี้โม้"
หยางหยางยิ้มขำ คำต่อว่าอะไรก็ไม่มีทางเจ็บใจเลยถ้าได้ยินจากปากเรียวช่างเจรจาของหลี่อี้เฟิงคนนี้ เขาก็ฟังเป็นเสียงหวานลื่นหูไปหมด
บางทีเขาอาจกำลังตกอยู่ในหลุมอะไรซักอย่างก็ได้นะ หยางหยางคิดอยุ่กับตัวเอง
"วันนี้หนาวนะครับพี่"
"อือ"
"พี่ก็หนาวใช่มั้ย"
"ก็แหงอยู่แล้ว"
หยางหยางยื่นมือออกไปตรงหน้าอี้เฟิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
"จับมือกันมั้ย"
"ไม่เอาโว้ย"
"งั้นเปลี่ยนเป็นกอดกันก็ได้เอา ผมพร้อมแ้ลว"
"นั่นก้ไม่เอา"
"ผมอยากมอบความอบอุ่นให้พี่นะ พี่อี้เฟิง"
"ไม่เอาไงเล่า"
"เฮ้อ ก็ได้ ๆ ยอมแพ้แล้ว"
อี้เฟิงปฏิเสธทันที หยางหยางก็รู้อยู่แล้ว เขาก็ชักมือกลับมาที่เดิม ขำตัวเองที่พออยู่กับคน ๆนี้ นิสัยไม่ดีขี้เเกล้งก็ออกมาซะขนาดนี้
"พี่อี้เฟิง"
"อือ"
"เมอร์รี่คริสมาสต์"
"ก็นายบอกไปแล้วตะกี้"
หยางหยางหยุดบทสทนาไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น แต่อี้เฟิงก็สังเกตได้ จึงหันกลับมาเชิงถามว่าทำไม
"ผมโครตชอบพี่เลย"
หยางหยางพูดจบ ความเงียบงัน ประกอบกับเสียงลมหนาวตามฤดุกาลในเมืองหลวงของจีนแผ่นดินใหญ่ ผู้คนที่ไม่ได้สังเกตเห็นคนสองคนที่ยืนในตรอกที่มีแสงสลัวและแคบ ๆ ความเงียบงันนั้นยังคงดำเนินต่อไป
แต่ไม่ใช่ความเงียบงันที่น่าอึดอัด
และมันมีสีด้วย
ลองทายดูมั้ยว่าสีอะไร
หยางหยางไม่ทำลายความเงียบงันชวนเขิน จึงไม่พูดอะไรต่อ ใบหน้าหล่อหันไปแอบมองคนข้าง ๆอีกครั้ง ก็เห็นอีกคนยกมือปิดหน้าปิดตาไว้เสียแล้ว ส่ายหัวไปมาจนกลุ่มผมเบาบางกระจายพัดไปตามแรงส่าย ตาคมเลยมองไปถึงสร้อยข้อมือเส้นน่ารักที่ตัดกับผิวขาวของเจ้าของใหม่เป็นอย่างดี
"รู้อะไรมั้ยพี่ ผมอยากพูดประโยคตะกี้ให้พี่ฟังซักสิบรอบ ถ้าพี่จะเขินแบบนี้ให้ผมเห็นทุกครั้ง"
เสียงบ่นแผ่วเบาจากคนตาแมวหลุดรอดให้คนหล่อข้าง ๆได้ยิน และปฏิกิริยาเขินแบบเดิมของอี้เฟิงยังคงอยู่
"เจ้าเด็กบ้า หยางหยางเอ๊ย"
SPE
"พี่อี้เฟิงให้อะไรมานะ"
หยางหยางที่กลับถึงบ้านแล้วก็แกะห่อของขวัญมาดู
"ตุ๊กตาเเกะ กับ แอปเปิ้ล"
เข้าใจว่าเเกะเป็นตัวแทนของเขา แต่เเอปเปิ้ลล่ะ?
"พอจะนึกอออกเเล้ว"
หยางหยางจำได้ว่าคนพี่ชอบกินผลไม้ชนิดนี้เช่นกัน
"แบบนี้ก็ถ่ายรูปไว้หน่อยดีกว่า
คนหล่อหยิบมือถือขึ้นมา ตุ๊กตาเเกะเขามีอยู่มาก ถ่ายลงบ่อยแต่ตัวนี้พิเศษกว่ามาก ๆ เขาจะเก็บไว้กอดคนเดียว ไม่ให้ใครเฃยชม ส่วนแอปเปิ้ลนี้ก็โชว์เสียหน่อยว่าเขากำลังเอร็ดอร่อยกับมัน
"ก็จินตนาการให้เป็นแก้มแดง ๆของพี่เขาก็ไม่เลว"
ตุุ๊กตาเเกะกับแอปเปิ้ลที่หยางหยางได้เป็นของขวัญคริสมาสต์ปีนี้ ไม่ใช่ของธรรมดา
แต่เป็นสิ่งที่คนพิเศษให้มา
แอปเปิ้ลนั้นเขากินจนหมดไม่เหลือ
ส่วนตุ๊กตาแกะตัวพิเศานี้ ถ้าทำได้หยางหยางก็แทบจะเอาหิ้งบูชามาเป็นทีวางมันด้วยซ้ำ
หยางหยางนอนลงก็คิดทบทวนว่า คริสมาสต์นี้ของเขา เป้นสีอะไร
จริง ๆมันไม่ยากเลย
ก็ต้องสีชมพูดอยู่แล้ว
และก่อนหน้านี้คำถามนี้หยางหยางส่งไปถามอีกคนเหมือนกัน
"เจ้าบ้าหยางหยาง"
คริสมาสตร๋ของพี่สีอะไรครับ ?
"สีอะไร. ... หรอ"
อี้เฟิงพิมพ์ข้อความตอบกลับไปตามความเร็วที่เล่นอยู่บอ่ย ๆ
"แก้มฉันแดงจนเรียกว่าเลือดมารวมกันที่หน้าหมดแล้ว ก็ต้องสีแดงสิ!๐
-------------------------------------------------------------------------------จบ----------------------------------------
TALK ::
ลงบล็อกทดลองก่อนเป็นเรื่องแรกค่า
กะจะใช้ที่นี่เป็นที่เก็บฟิค เผื่อวันไหนลองงเกอร์มีปัญหา (ซึ่งมันเคยเกิดขึ้นเเล้ว หัวใจแทบวายค่ะคุ๊ณ)
และเผื่อใครอยากสครีมใส่หยางใส่เกอ เชิญค่ะ เรามีพื้นที่ให้คุณ 55
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น