ใกล้ ๆ [หยางเฟิง]

ใกล้ ๆ 
PAIRING : หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
RATE : PG



********************************************************************************




"ตอนนี้ก็นั่งกันแค่สองคน พูดขึ้นมาหน่อยก็ได้มั้ง ไม่ต้องทำตัวเหมือนองค์จางฉี่หลิงประทับอยู่ตลอดเวลาก็ได้"


"ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่"


เสียงอี้เฟิงค่อนขอดรุ่นน้องที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ทั้งคู่หันหลังพิงกับต้นไม้ ตอนนี้เป็นช่วงพักกอง เพื่อขนย้ายอุปกรณ์เข้ามาถ่ายในป่าเเถบ ๆ ที่ถ่ายทำที่เพิ่งย้ายมาใหม่ พวกเขากองเต้ามู่ ฯ จะต้องถ่ายซีนลงกรวยกันเเล้ว อากาศค่อนข้างหนาว ทั้งหยางหยางและอี้เฟิงจำเป็นจะต้องมีอุปกรณืกันหนาว ทางอี้เฟิงเป็นเสื้อเเจ็คเกตตัวใหญ่เบ้อเริ่มที่สามารถห่มเขาทั้งตัวจนถึงหัวเข่า และแขนเสื้อก็จรดเกือบถึงปลายนิ้ว ปกคอเสื้อบังใบหน้าไปเกือบครึ่งหน้า ให้เห็นได้ชัดแค่ตาแป๋ว ๆสองข้างเท่านั้น แต่หยางหยางมีเพียงแค่ผ้าห่มผืนใหญ่คลุมไหล่เท่านั้น คนพี่นึกสงสัย



"หนาวมั้ยน่ะ"
"ไม่ครับ"
"ถามคำตอบคำจริ๊ง"
"ก็พี่ถามาสั้น ๆจะให้ผมตอบออะไร"
"เอ๊ะ เถียงจริงเด็กคนนี้"
"เด็กกว่าพี่ไม่เท่าไหร่เอง"
"เอ๊ะ!"


อี้เฟิงพยายามหาอะไรที่พอดีมือนึกอยากเขวี้นงใส่หน้าหล่อ ๆของรุ่นน้องที่เถียงคำไม่ตกฟากนี่จริง ๆ เชียว พูดกันดี ๆหน่อยก็ไม่ได้ คนเขาอุตส่าห์ชวนคุยเชียวนะ 


"ญาติดีกันหน่อยไม่ได้รึไง"
"ได้สิครับ"
"ก็เเค่นี้"
"แต่ว่านะ..ไม่อยากเป็นแค่ญาติอ่ะ เป็นมากกว่านั้นได้มั้ย"
"ห๊ะ"




อะไรของมันวะ อี้เฟิงไม่เข้าใจ มามุขไหน แต่พอเหลือบไปเห้นแววตา ขี้ซุกซนช่างแกล้งก็เข้าใจว่าโดนน้องอำเข้าให้ 

"ไอบ้า พูดอะไรให้คิดมาก"
"พี่คิดไปไหนล่ะ"
"ไม่รู้โว้ย"


อี้เฟิงตอบปัดไม่ใยดี พร้อมกับเอามือสองข้างถูกันแก้หนาวไปถูไถ เขาว่าในป่านี่มันหนาวเป็นบ้า เมื่อไหร่ถ่ายเสร็จจะวิ่งเข้าหาฮีตเตอร์ทันทีเลย ตาเเป๋วเหลือบมองอีกคนที่ท่าทางดูปกติไม่หนาวซักนิดทั้งที่มีผ้าห่มบาง ๆแค่ผืนเดียวคลุมไหล่

"ไม่เป็นไรหรอกหน่า ผมไม่ได้หนาวอะไรขนาดนั้น"
"หยางหยาง อย่าโกหก"




เจ้าแกะน้อยของรุ่นพี่ยิ้มออก โดนจับได้ เพราะที่เขานั่งเกีกทำเป็นเข้มอยู่ตั้งนาน ก้เพราะว่าหนาวมากแต่ไม่แสดงออกมากจนให้รุ่นพี่รู้ว่าเขาหนาวจนเเทบจะวิ่งไปกอดรุ่นพี่ให้หายหนาวแล้ว อยากดุแมน ๆต่อหน้ารุ่นพี่ที่แอบปลื้ม มันก็มีเหตุผลที่ทำให้หยางหยางต้องนั่งเก๊กเป็นองค์จางฉี่หลิงประทับอยู่แบบนี้




"โครตหนาวเลย เฟิงเฟิง ขอไปนั่งฝั่งนั้นด้วยคนได้มั้ย"
"ว่าแล้ว"



พูดจบไม่ทันขาดคำดี หยางหยางสาวเท้าอย่างไว จากอีกฝั่งที่นั่งพิงอยู่มานั่งฝั่งเดียวกับอี้เฟิง เขานั่งชิดเสียตัวติดแขนชิดกัน รุ่นพี่คนน่ารักไมาได้ว่าอะไร ปลอยให้อีกคนนั่งไปแบบนั้น 




"ค่อยอุ่นขึ่นมาหน่อย"
"ฉันไม่ใช่ฮีตเตอร์นะหยางหยาง"
"ไม่ใช่ก็คล้าย ๆกันล่ะครับ"


เจ้าเด็กนี่ อี้เฟิงคิดอยากเขกหัวซักที แต่เห็นพอพูดจบเจ้าเด็กหยางหยางก็หลับตาพักไปเสียแล้ว ก็จริงอยู่ เพราะเด็กคนนี้รับบทหนักที่สุดและถูกจับตามากที่สุดในเรื่อง จางฉี่หลิง ต้องออกทำแรงกาย ไหนจะพลังการแสดงทั้งที่ไม่ต้องพูดอะไรซักคำก็เหนื่อยมาก



ปล่อยให้เขาพักหน่อยแล้วกัน




อี้เฟิงไม่ติดใจเอาความที่หยางหยางบอกเขาคล้ายฮีตเตอร์ ไม่นานเข้าหยางหยางก็หลับไปจริง ๆ อีกฝั่งทีมงานก็ยังขนอุปกรณ์กันไม่เสร็จเพราะสภาพพื้นที่ค่อนข้างทำงานลำบาก 




"หลับก็ยังหล่อ หมั่นไส้"


อี้เฟิงคิดตามที่พูดจริง ๆด้วยความหมั่นไส้ก็ยกนิ้วจิ้มเข้าที่แก้มหยางหยางเบา ๆก่อนแลบลิ้นใส่สะใจอยู่คนเดียว 



"หลับซะ แล้วก็ตื่นมาเป็นจางฉี่หลิงของฉันซะนะ"





ทิ้งไว้ประโยคสุดท้าย ก่อนที่อี้เฟิงจะหลับตาพักเอาแรงซักหน่อยบ้าง




















"พี่เขาหลับลึกยิ่งกว่าเราอีกแฮะ"




หยางหยางไม่ได้หลับลึกและตื่นยากขนาดนั้น ประโยคที่บอกว่าให้เขาตื่นมาเป้นจางฉี่หลิงของอี้เฟิงตะกี้ได้ยินไม่ถนัดแต่จับความได้ หยางหยางยังนึกเขินอยู่ในใจ หลังจากนั้นแค่งีบหลับไปไม่ถึง15 นาทีก็ตื่นมาพบว่าอีกคนข้าง ๆตัวหลับซบไหล่เขาไปแล้ว




"หยางหยา----"
"ชู่ว์ ครับพี่เหว่ย เดี๋ยวอู๋เสียของผมตื่น ให้เขาหลับซักหน่อยเถอะ"





พี่เหว่ยยิ้มแกมขำ จะหวงจะห่วงกันไปถึงไหน พี่ชายคนสนิทอีกคนเเซวหยางหยางทางสายตาก่อนจะละจากสองคนนี้ไป เขามาตามเพราะใกล้ต้องเตรียมตัวเข้าฉาก แต่ทิ้งไว้ให้นายน้อยสามกับเสี่ยวเกอของเขาแล้วกัน ก็คงพากันมาเอง



"หลับลึกขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ผมที่พี่ซบไหล่อยู่ คงโดนอุ้มหอบไปไหนเเล้ว"

หยางหยางแซวรุ่นพี่เบา ๆ นึกหมั่นเขี้ยวจึงกดจมุกที่กลุ่มผมปอมแชมพูอ่อน ๆ ของอี้เฟิงให้สาแก่ใจ ก่อนคว้ามือคนพี่ที่ปล่อยระข้างตัวซุกกระเป๋าเสื้อคลุมของเจ้าตัวไว้ แน่นอน หยางหยางจับมือข้างนั้นไว่้แน่น 




"อู๋เสียของผมขี้เซาจริง ๆ นะเนี่ย"













*********************************************จบ*********************************************.