TITLE : H E A R T
CHAPTER : 1 ‘Man who is not
feeling but feel ‘
PAIRING : Percival Graves x Credence Barebone
H E A R T
หมอนนุ่มนิ่ม
มีกลิ่นเย้ายวนนั่นหายไปแล้วหรือ ?
“โอ๊ย...”
“เอ้า
พ่อคุณ อย่าเพิ่งลุกเร็วซี่ “
เสียงชายหนุ่มร้องอุทานเพราะความเจ็บปวดเสียงให้หลังจากที่ป้าเฮอร์ไมโอนี่เดินหันกลับมากี่ก้าว
ชายหนุ่มปริศนาที่มาพร้อมบรรยากาศชวนน่ากลัว
และความน่าสนเท่ห์ในตัวชายคนนี้ก็ชวนให้ป้าหลานนทั้งสอง
ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และเครเดนซ์จะต้องหอบหิ้ว พยุงร่างสูงใหญ่กำยำ และหนักกว่าทั้งคู่มากนัก
ถูลู่ถูกังมาจนถึงบ้านของทั้งคู่ได้
“เอ่อ....”
ชายหนุ่มปริศนาไม่รู้จะกล่าวอะไร
ก่อนอื่นเขาต้องขอบคุณทั้งคู่ก่อนใช่ไหมที่ช่วยชีวิตเขาไว้
แต่สมองของเขาตอนนี้ประมวลผลช้าเหลือเกิน เหมือนเครื่องจักรในสมองมันรวนไปหมด
เขานิ่วหน้าปวดหนึบ อา..เขาจำได้ว่ามีแผลใหม่เพิ่มเข้ามาจากที่เขาเป็นอยู่จากหญิงตรงหน้า
“ป้าฮะ....” เสียงใสของเด็กหนุ่มดังทะลุโสตประสาทเขาเข้ามา
ชายหนุ่มที่นั่งนิ่วหน้าอยู่บนเตียง เขานั่งเต็มความสูง
ผินใบหน้าที่ดกครึ้มไปดูหนวดเครา และสายตาคมมองเจ้าของต้นเสียงใส ๆ เหมือนเด็กเพิ่งแตกวัยหนุ่ม
เดี๋ยวสิ....เขาว่าเสียงนั่นมันเป็นเด็กผู้ชาย
ทำไมเด็กตรงหน้าบอบบางแล้วดูจิ้มลิ้ม..คำนี้เขาควรใช้กับเด็กหญิงตัวน้อยไม่ใช่หรือ
แต่ตรงหน้าเขานั้น เป็นชายแน่ล่ะด้วยเสียง แต่มองดูแล้วบอบางน่าถนอมจริง ๆ
“เครเดนซ์..เอาข้าวต้มเขามาให้เขา”
หญิงสาวที่ดูสูงวัยและน่าจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ตามที่ชายหนุ่มปริศนาบนเตียงคิดสั่งเสียงนุ่ม
ก่อนที่เด็กหนุ่มที่ชื่อเครเดนซ์จะขานตอบแล้วเอาข้าวต้มในถาดที่ถือว่าตามสั่ง
เข้ามาวางตรงโต๊ะเล็กๆ ใกล้ ๆ กับเตียงนอนที่เขานั่งอยู่
กลิ่นนี้...เหมือนหมอนใบนิ่มที่เขาหนุนก่อนสลบไปก่อนหน้า
เจ็บปวดจนเจียนตาย กระเสือกกระสนเข้ามาหา ใครใดบ้างจะอยู่เพื่อช่วยให้เขารอดชีวิต
แล้วเขาก็เจอแม้จะถูกคุณผู้หญิงตรงหน้าฟาดเข้าให้ก็เถอะ พวกเขาต้องตกใจอยู่แล้ว
ก็เพราะโผล่ทะลุความมืดออกไปจนพวกเขากลัวเสียแบบนั้น
แต่ก็ได้รับการตอบแทนเป็นการหนุนหมอนนิ่ม ที่มีกลิ่นเฉพาะ
ที่เขาได้กลิ่นเตะจมูกแล้วรู้สึกถึงความผ่อนคลาย แต่เขาติดใจเพราะมันเย้ายวน
เด็กหนุ่มคนนี้นี้เอง..ชายหนุ่มปริศนาจุดยิ้มในใจหนึ่งระดับ
เขาสบตาก็ร่างเล็กตรงหน้า ตัวนิดเดียวทำไมถึงนิ่มนักฮึ๊ เขาคิด
แล้วชายหนุ่มก็พยักหน้าให้เชิงขอบคุณ เด็กหนุ่มตรงหน้าส่งแววตาตื่นมาให้
ไม่ได้กลัวหรอก เพียงแต่คนแปลกหน้าไม่หวั่นก็แปลก หน้าตาเขาเองก็น่ากลัว
เพราะเคราครึ้มนี้ ก็เพราะไม่อยากโกน
“ทานข้าวเสียก่อน ขอโทษด้วยที่เสียมารยาท
ฟาดหน้าคุณเข้าให้ ฉันชื่อเฮอร์ไมโอนี่
ส่วนเจ้าหนูข้างคุณเป็นหลานที่น่ารักของฉันชื่อเครเดนซ์
ยินดีต้อนรับสู่บ้านแบร์โบนจ้า”
เธอที่ดูเป็นมิตรและเหมือนไม่ประหวั่นกับชายหนุ่มปริศนาร่างสูงแถมน่ากลัวพิลึกแบบเขาเลย
อ่ะ..แน่นอน ชายหนุ่มปรายตากวาดมองทั่วห้องเล็กน่ารักนี้
..ปืนยาวล่าสัตว์กระบอกเบ้อเริ่มวางอยู่บนโต๊ะนั่น ต่อให้เขาเป็นคนร้ายจริง ๆ
แต่ตอนนี้บาดเจ็บอยู่ ขนาดหน้าเขาเธอยังฟาดเสียเป็นแผล หัวแตกเลือดท่วมได้
แค่ยิงปังเดียว..โอเค เขารู้ว่าคุณผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เขาควรสุภาพต่อเธอมาก ๆ
“ขอบคุณที่ช่วยผมนะครับ... ผม
..เพอร์ซิวัล เกรฟส์”
คุณผู้หญิงตรงหน้าเลิกคิ้ว
พยักหน้าแล้วยิ้มให้ เธอดูน่ารัก เป็นมิตรและใจดี ไม่น่าเชื่อ เมื่อครู่นี้ อะไรนะ
เขาได้ยินว่าหนุ่มน้อยร่างเล็กตรงหน้าเรียกว่าคุณป้า
เด็กคนนี้คงประมาณไม่น่าเกินสิบต้น ๆ
รุ่นหลานอาแล้ว แต่เธอคนนี้เป็นป้าหรือ
เขาค่อนข้างแปลกใจบ้านนี้พันธุกรรมดีจริง ดูเยาว์กันทั้งคู่เลยนะ
ยิ่งคนดี ๆ แบบนี้ล่ะ
ยิ่งไม่ควรมาข้องเกี่ยว เพอร์ซิวัล เกรฟส์นัก
“ไม่ต้องเกรงใจ
ถือว่าไถ่โทษที่ฟาดหน้าคุณ คุณหมอข้างบ้านฉันเขาดูอาการให้แล้ว เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณนะ
ไม่ใช่ฉันเพราะนั่นก็เสื้อผ้าเขา แล้วก็คุณมีแผลหลายแห่งแต่ดีที่ไม่สาหัส ส่วนอื่น
ๆก็มีไข้นิดหน่อย ฉันวางยาไว้ข้างนั้น อ่ะนั้น ตรงโต๊ะ ทานให้เรียบร้อยเสียนะ”
หลังจากเธอร่ายยาว
ผู้เป็นป้าก็ดันหลังให้เด็กหนุ่มที่ยืนมองเขาเงียบเม้มปากเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่
แววตาใสซื่อน่ารักดี เขาได้สบตาแล้ว ก็นึกถึงลูกแมวที่เคยเจอ น่าลูบหัวลูกหางจังนะ
แถมความหอมที่ได้สัมผัสจากหมอน ซึ่งก็คือตักนิ่ม ๆ ของหนุ่มน้อย...เขาระลึกได้ก็เผลอยิ้มออกมา
..
H E A R T
คุณคนนั้น ....ชื่อเท่ดี...เพอร์ซิวัล
เกรฟส์ ฟังแล้วดูเหมือนมีพลังออกมาจากชื่อที่ยินเลยล่ะ
“อันนี้
เดี๋ยวช่วยเอาไปให้คุณผู้ชายคนนั้นทีจ้า
เครเดนซ์”ป้าเฮอร์ไมโอนี่ซักเสื้อผ้าและผ้าเช็ดหน้าของคุณเขาครบแล้ว
เธอส่งแค่ผ้าเช็ดหน้าให้แต่เหมือนเสื้อผ้าทั้งหมด ชุดราคาแพงนั่นยังไม่แห้งดี
มันอยู๋บนราวตากตรงนอกชานข้างบ้าน แล้วก็ผลักจากเครเดนซ์ไปเข้าครัว
“ฮะป้า”
หนุ่มน้อยรับคำยื่นมือรับผ้าเช็ดหน้ามาถือไว้ แต่ก็ยังไม่เอาไปคืน
เพราะติดพันกับหนังสือบนโต๊ะที่ตนเปิดอ่านค้างไว้ แต่พอรับผ้าเช็ดหน้าของเขามา
ก็ดันคิดถึงคุณเจ้าของผ้าเช็ดหน้าที่เราได้พบกันครั้งแรก เมื่อคืนนี้
คุณเพอร์ซิวัล เกรฟส์
อืม
เมื่อวานคุณหมอจิ๊ฟที่อยู่ไม่ไกลจากเรามาช่วยทั้งคู่
ตรวจอาการ รักษาให้ และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มคนนั้น ตัวหนักจะตาย เครเดนซ์คิด
เขากับป้าแบกแบบสุดลากสุดทน เกือบล้มตั้งหลายรอบ
คงเพราะกล้ามเนื้อและความแข็งแกร่งบนร่างกายนั้นเอง
เมื่อครู่เครเดนซ์ได้สบตากับคุณเกรฟส์สักครู่หนึ่ง แววตาเขา
เครเดนซ์เองก็ไม่เข้าใจ แต่ไม่กลัวเขาเลยล่ะ อยากจะยิ้มให้เขาด้วยซ้ำ
เพราะอยากให้เขาหายดีไว ๆ แต่เขินอ่ะ เครเดนซ์ก็หลบสายตาก่อน ก็แน่นอน
ชายหนุ่มเขาเป็นคนแปลกหน้า
แล้วก็ความคิดอีกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากที่ให้ชายหนุ่ม..คุณเกรฟส์คนนั้นนอนตักคือ
แค่เห็นแล้วกวนใจจัง! อยากจับโกนหนวด
เครเดนซ์ไม่ค่อยชอบความรกรุงรังนั่นเลยล่ะ
แต่เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร นั่นหน้าเขา ก็ให้เขาโกนเอง
หรือเขาอาจจะเป็นคนที่ชอบแนวนี้ สายเซอร์หรือ ?เขาเรียกอย่างนี้สินะ
แต่เครเดนซ์ว่ามันเหมือนคนป่ามากกว่า ก็ไม่ได้ว่า เขาก็หน้าตาโอเค
แววตาไม่ได้ดูคุกคามน่ากลัวอะไร ถ้าน่ากลัว
ป้าเฮอร์ไมโอนี่สุดแข็งแกร่งของเขาคงยิงทิ้งไปแล้ว แต่หนวดเครารกครึ้มเหมือนยกป่ามาไว้บนหน้านั่นล่ะทำให้เครเดนซ์กลัวจนต้องตะโกนซะลั่นป่าว่าผีแล้วหนีกันอุดตะลุดแบบนั้น
อย่างเมื่อคืนนี่ เห็นมั้ยเล่า กว่าเขากับป้าจะรู้ว่าไม่ใช่ก็เล่นเอาขาอ่อน
โผล่มาตอนค่ำ ๆ มืด ๆ แถมด้วยหน้าตาเคราครึ้ม ป้าเคยเล่านิทานน่ากลัว ๆ ไม่รู้ไปอ่านมาจากไหน
ป้าชอบอ่านเรื่องสิ่งลี้ลับกับผีสาง ก็เล่าว่าเข้ามาแบบนี้ล่ะ
เดินย่ำไปยามค่ำคืน
เด็กคนนั้นหลงป่าในที่สุดก็ถูกคนป่าหน้าตาประมาณนี้จับกินเอา
“คุณหนู”
“อ๊ะ!”
เครเดนซ์ที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปตั้งนาน
หลังจากรับผ้าเช็ดหน้าของคุณเกรฟส์มาก็นั่งครุ่นคิดเรื่องคนแปลกหน้าที่มาใหม่นี้เหลือเกิน
จนเขาโผล่มาทักทายเองข้าง ๆ กัน
“ขอโทษ ไม่คิดว่าเธอจะตกใจขนาดนี้”
เพอร์ซิวัลคิดแบบนั้น
แต่เด็กหนุ่มตรงหน้าตกใจเสียจนเผลอกวาดหนังสือเล่มพอดีมือตรงหน้ากกับบางอย่างร่วงหล่นพื้น
เป็นผ้าเช็ดหน้าของเขาเอง..หืม ? ทำไมเด็กคนนี้เอามาถือไว้ ?
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ตกใจเอง
แล้วก็ นี่..กำลังจะไปคืนคุณพอดี ส่วนเสื้อผ้า ยังไม่แห้งดีเลย รอเดี๋ยวนะฮะ”
ชายตรงหน้าพยักหน้ารับทราบ
และช่วยเครเดนซ์เก็บหนังสือตรงหน้า พร้อมรับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นจากมือบางมา
มือเด็กหนุ่มเล็กกว่ามือเพอร์ซิวัลใช้ได้ เหมือนจะสามารถรวบมือบางคู่นั้นมาอยู่ใต้การกอบกุมของฝ่ามือของเขาได้ทั้งหมด
แล้วทำไมเราต้องอยากจับเด็กคนนี้กันล่ะ
ความคิดนั้นตัดความรู้สึกที่ไหลออกมาเรื่อย ๆ
จากความคิดชั่วครั้งหนึ่งของเพอร์ซิวัล
“มองหน้าฉันมีอะไรหรือ ?” เพอร์ซิวัลที่หลุดจากความคิดมา
พอเก็บของกันเสร็จ ยื่นของเรียบร้อยก็เห็นใบหน้าน่ารักของเด็กหนุ่มตัวน้อยหนึ่งมองหน้าเขาอย่างพิศวงงงวย
ทำไมเขาบอกแบบนั้นน่ะหรือ ก็หน้าหวานตรงหน้าเอียงคอมองเขาหมุนจวนจะคล้ายนกฮูกในป่าอยู่แล้ว
“เอ่อ...เปล่าฮะ”
“งั้นหรือ ?”
เพอร์ซิวัลเลิกคิ้ว
เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่อย่าเพิ่งถามเหตุผล
เพราะความรู้สึกมันสว่างวาบแค่ครู่เดียวขึ้นมาในใจ แค่เห็นท่าทางน่ารักนี้ก็ต้องยิ้ม
ใครเห็นก็ต้องยิ้มไม่ใช่หรือ เจ้าหนูตัวเล็กผอมบางนี่น่าเอ็นดูไม่หยอก
กินข้าวครบมื้อหรือเปล่านะ ทำไมตัวเล็กนัก ถ้าเขากอดไปก็คงจมอกเสียมืด
ไหนจะความสูงนี้ที่ต่างกันหัวทุย ๆ
กับทรงผมน่าเอ็นดูที่เหมือนกะลาครอบนั่นไม่สามารถทักทายหัวไหล่เขาได้ด้วยซ้ำ
แต่พอมองหน้าเด็กหนุ่ม “เครเดนซ์”
เพอร์ซิวัลลองเรียกชื่อที่คุณป้าของเขาแนะนำมาเมื่อครู่ เจ้าของชื่อสะดุ้งสุดตัว
เพราะเหมือนตกในหลุมความคิดแล้วถูกปลุกขึ้นมา “ฮะ?” ชายหนุ่มร่างสูงกว่าและแก่กว่ายิ้มกับท่าทางที่โต้ตอบนั้น
อย่างกับลูกแมวขี้ตกใจ ดวงตาใสซื่อนั้นเบิกกว้างเพราะความตกใจ
ริมฝีปากเล็กเป็นริ้วสีสวยนั้นแย้มออก
แก้มใสที่มองดูแล้วน่าจะเนียนนุ่มมือหากได้สัมผัส
ใบหน้าหวานตกอยู่ในอารมณ์ประหลาดประมาณหนึ่ง
“มองหน้าฉันอีกแล้ว คิดอะไรอยู่
อย่าบอกนะว่าเธอตั้งใจจะฟาดหน้าฉันอีกรอบแบบที่ป้าเธอท“ มือหนาของเพอร์ซิวัลชี้ย้อนไปที่แผลน้องใหม่ที่คุณหมอใจดีคนหนึ่งคงทำให้
มีผ้าปิดแผลเรียบร้อย “ใจเย็น ๆ นะเด็กน้อย ฉันยังไม่หายดีเลย”
“ไม่ใช่นะฮะ!” เครเดนซ์รีบบอกปัด ไม่ใช่อย่างนั้น เขาไมได้อยากตีหัวคุณเกรฟส์เป็นแผลเพิ่มนะ
ใครจะใจร้ายฟาดซ้ำแบบนั้นกัน ถ้าคุณเขาไม่ทำอะไรอันตรายนะ
แบบนั้นไม่ต้องถึงมือเครเดนซ์หรอก คุณป้าสุดแข็งแกร่งที่สุดในโลกอย่างป้าเฮอร์ไมโอนี่ก็จัดการเองล่ะ
ส่วนที่เครเดนซ์มองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่และแข็งแรงกว่าตรงหน้า
เหตุผลนั้นมันรบกวนใจเขา
“หนวดเคราคุณ!”
“หา?”
เพอร์ซิวัลมองหน้าเด็กหนุ่ม
พลางถามหาความหมายจากสายตาตามความสงสัยที่เด็กหนุ่มร่างเล็กเท่าลูกแมวตอบ “หนวดฉัน?”
เขาพยักหน้าอย่างเร็วจนปอยผมที่ดูนุ่มนั้นกระจายขึ้นลงตามแรง “คือว่า”
เครเดนซ์ก็ไม่ตอบเต็มคำซักที ยังคงอ้ำอึ้ง “ว่าไง?” เพอร์ซิวัลที่นึกสงสัยถามต่อ
เขาคิ้วขมวดกันแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย อะไรจะน่าเอ็นดูขนาดนี้เด็กน้อยเอ๋ย
คนแก่กว่าบ่นในใจ น่าแกล้งจัง “หืม? “ เขาเลยทำตามที่คิด
เดินเข้าใกล้ร่างเล็กกว่าอย่างตั้งใจ ทีละก้าว ก้มต่ำลงโน้มตัวไปด้านหน้าอีกนิดหน่อย
ใบหน้าของเขาที่มีหนวดเครารกครึ้มทีทไม่เคยคิดจะโกนมันออก ก็ไม่ได้นึกรำคาญมัน
ใบหน้าของเพอร์ซิวัลนั้นใกล้ประชิดใบหน้าหวานของเด็กน้อย
ปลายจมูกแทบจรดกันได้ยินเสียงลมหายใจนิดหน่อย และกลิ่นที่เพอร์ซิวัลนึกติดใจ
และตราตรึงตรงปลายจมูกเขา และเมื่อสบตากัน เพอร์ซิวัลมีแต่เครื่องหมายคำถามในหัว
เครเดนซ์หวั่นใจเล็กน้อย แต่เขาตอบตามตรงที่คิด ก็มันรบกวนนี่!
“หนวดเคราของคุณ
..เอ่อ..น่ะครับ...”
“หนวดฉันมันทำไม”
“เอ่อ...”
เด็กน้อยตรงหน้าชายร่างสูงใหญ่กว่าไม่รู้จะตอบอย่างไร
จะบอกว่า อยากเอาหนวดนี่ออกจัง อย่างกะคนป่าแหน่ะ!
มันเหมือนกับการไปละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว
อย่างเขาก็อยากจะไว้แล้วเธอจะยุ่งอะไรด้วย หือ? เขาคงจะคิดแบบนี้
ถ้าเครเดนซ์ลองบอกออกไป เลยติดประโยคที่ติดใจแค่ที่ปากตัวเองไม่เปล่งออก แม้จะอยาก
มันเป็นความติดใจแบบเด็ก ๆ อย่างเครเดนซ์ ส่วนผู้ใหญ่กว่าเพอร์ซิวัลตรงหน้าก็เป็นงง
เพราะหนุ่มน้อยมือกำมือแน่นขนาบตัว ตาแป๋วจ้องเขาแล้วก็หลบไปแต่ก็กลับมามองใหม่
เหมือนอยากพูดแต่ไม่กล้า เม้มปากชั่งใจอยู่
“บอกมา อย่าอมไว้ เด็กน้อย”
เพอร์ซิวัลที่ไม่รู้นึกหมั่นเขี้ยวแค่ไหนก็ยกมือหนามาดึงแก้มที่ดูนิ่มที่เขาคิดว่ามันน่าสัมผัสนั่นแล้ว นุ่มเหมือนขนมเด็ก เขาคิด
พอดึงเด็กน้อยก็นิ่วหน้า ตามองค้อนขวับ
“ผมเจ็บนะ”
“ก็เราอ้ำอึ้ง”
“ก็..เอ่อ..ช่างมันเถอะฮะ”
“บอกมา เร็ว”
เพอร์ซิวัลเอามือลงไปแล้วก็ยกขึ้นมาหยิกใหม่อีก
เครเดนซ์นิ่งหน้าอีกรอบร้องโอยใหญ่โต พอโดนดึงสองรอบก็เจ็บกว่าเดิมจนต้องยกมือน้อย
ๆ มาตีมือใหญ่ข้างนั้นให้เลิกหยิกแก้มดึงแก้มเขาได้แล้ว
แล้วอีกข้าง มือน้อย ๆ นั้นก็
“โอ๊ย ทำอะไรน่ะ!” ฝั่งผู้ใหญ่กว่าก็ร้องโอยเหมือน เครเดนซ์ไม่ยอมให้คุณคนนี้ที่แก่กว่ามาก
ๆ ก็น่าจะเกือบเท่าป้าเฮอร์ไมโอนี่ของเขามารังแกฝ่ายเดียวหรอก
หนุ่มน้อยเม้มปากตั้งใจ ฮื้ม! แล้วยกมือน้อยอีกข้างที่ว่างจะตีมือคุณตรงหน้าให้เลิกหยิกแก้มเขาซักที
ไปดึงหนวดเครารก ๆ นั่นซะเลย
“คุณดึงแก้มผมก่อนนะ!”
“เราก็อมพะนำอะไรไว้ ไม่บอกกันล่ะ”
“ก็..เอ่อ...”
“โอ๊ย!” นึกอะไรไม่ออก ก็ขอดึงอีกทีแล้วกัว เมื่อครู่เครเดนซ์ถูกหยิกแก้มสอบที
เขาก็จะเอาคืนให้ครบสอง เพราะป้าเฮอร์ไมโอนี่สอนว่าอย่าให้ใครมารังแกเรา
ถ้าทำก็ต้องเอาคืนเท่ากัน นี่ครบสองแล้ว เครเดนซ์จึงลดมือลงแล้ว
ตัดสินใจบอกก่อนที่จะถูกดึงแก้มไปครั้งที่สามแล้วจะทำสงครามดึงแก้มดึงหนวดกันแบบนี้ไปอีกนาน
“คนป่า!”
“หา ?” เครเดนซ์บอกออกมาคำหนึ่ง คนป่า
นี่ว่าเขาหรือ ? แค่เจอจากในป่าก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะดูเป็นคนป่าจริง ๆ นี่
“ผมไม่ชอบหนวดเคราคุณเลยน่ะสิ
อย่างกับคนป่า ดูน่ากลัวจะตาย! “เครเดนซ์บอกออกไปแล้ว
เขาน่ะกลัวว่าคนตรงหน้าจะดุเอาว่ายุ่งอะไรเจ้าเด็กนี่ก็ดูน่ากลัวจริง ๆ นี่
จำติดในใจจากที่ป้าเล่าทุกวันก็กลัวไปแล้ว แต่มาถึงขนาดนี้ก็หลุดปากบอกไปแล้ว
ยังไงก็ช่างเถอะ อาจจะโดนเขกกระโหลกซักที
แต่พอหลับตาและเตรียมรับว่าอาจจะถูกเขกซักที
ก็กลายเป็นมือหนาข้างหนึ่งจับเขาเชยคางให้เงยหน้ามามองกันใบหน้าเขา คุณเกรฟส์คนป่า
เครเดนซ์ตั้งฉายาให้ใหม่ เหมือนคุณเขายิ้มอยู่เพราะตายิ้ม
แต่ก็ไม่เห็นปากเพราะหนวดเคราบัง เห็นไหมล่ะ ขนาดยิ้มยังไม่รู้เลย
ก็เพราะแบบนี้ไงถึงน่ากลัว
“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนเธอโกนหนวดให้ฉันหน่อยแล้วกัน
เครเดนซ์”
H E A R T
เครเดนซ์งงนิดหน่อยว่าจู่ ๆ
ก็เกิดอะไรขึ้นนะ แต่รู้ตัวอีกทีก็ถือใบมีดโกนหนวดที่ยิมคุณหมอจิ๊ฟมา (อีกแล้ว
ไปรบกวนเขาอีก) และผ้าขนหนูผืนเล็ก ตรงด้านล่างเป็นกะละมังใส่น้ำอีกที พวกเขาอยู่นอกตัวบ้านนั่งอยู่ชานเรือนแต่ก็ใกล้กับก๊อกน้ำเผื่อจำเป็น
ศาลาเล็ก ๆ ข้างบ้านที่มีร่มไม้ใหญ่ปกคลุมให้เงา อากาศยามนี้ดี
มีลมพัดให้เย็นพอชั่วครู่ ไม่มีแดดแรง ๆ
“ระวังหน่อยล่ะ”
“คุณก็โกนเองสิฮะ”
“ก็เราไม่ชอบ ก็โกนให้ฉันสิ”
เขาบอกตามนั้น เพอร์ซิวัลว่ามันถูกแล้ว
เขาไม่เคยคิดจะไปโกนหนวดเคราอะไรพวกนี้เลย
ถ้ามันไม่รบกวนการใช้ชีวิตของเขา มันไม่จำเป็นเท่าไหร่เมื่อก่อนก็มีคนโกนให้นะ
คนรักข้างกาย แต่ก็จากไปก็เพราะสิ่งที่เขาทำ วงการที่เขาอยู่อันตรายมากมาย
ยิ่งใครอยู่ใกล้ก็จะยิ่มเสี่ยง ยิ่งถลำตัวยิ่งสูญเสีย คนที่รักหรอบตัวค่อย ๆ
ถูกลบออกไปจากชีวิตทีละคนเพราะที่ที่เขายืน แต่ทำอย่างไรได้เล่า
เป็นมาเฟียนี่ จะร้ายจะชั่วแล้วก็ต้องเอาให้สุด
เขาไม่เคยมีความคิดจะโกนมัน
จนเมื่อเด็กหนุ่มตาแป๋วเป็นลูกแมวยืนมองมันที่อยู่บนหน้าเขาด้วยสีหน้าน่ารักจนอยากแกล้ง
คงขัดหูขัดตาเขาล่ะ ก็หน้าเรามันไม่มีเครานี่หนิ หรืออาจจะอิจฉาเพอร์ซิวัลที่โตแล้วมีหนวดเคราเท่
ๆ แล้วอยากให้เอาออกเสียเลย เขาคิดก็ขำ
“ลงมือได้แล้ว..”
“เดี๋ยวสิฮะ ขอตั้งสมาธิก่อน”
เด็กน้อยตัวบางเขาว่างั้น งั้นก็รอเขาหน่อย
เพอร์ซิวัลจุดยิ้มแล้วมองเด็กหนุ่มตรงหน้า
อะไรทำให้เขายิ้มง่ายขนาดนี้นะ ทั้งที่ชีวิตตลอดที่ผ่านมาการยิ้มเป็นสิ้งที่ห่างหายไปนาน
ความพองโตในใจก็แทบจะไม่มีในความรู้สึกของเขาแล้ว
ความรู้สึกนี้ครั้งสุดท้ายก็นานเป็นปีที่เขาสูญเสียคนที่รักไป ก็คนที่โกนหนวดเครานี้ให้เป็นประจำ
คน ๆ นั้นมิเคยปล่อยให้มันรกครึ้มเป็นป่าน้อย ๆ บนใบหน้าเขาแบบนี้หรอก
บอกว่าพอหอมที่แก้มแล้วจั๊กจี้ จึงกลายเป็นกิจวัตรของคนรักกันไป
แต่เมื่อคน ๆ นั้นข้างตัวหายไปแล้ว
สิ่งที่เรียกว่าความรัก หรืออะไรแบบนั้น มันไม่มีอีกต่อไป เขาไม่ใช่คนรักใครง่าย ๆ
และแน่นอนไมได้รู้สึกอะไรได้ง่ายอยู่แล้ว หนวดเครานี้ก็ถือว่าเป็นตัวแทนความเย็นชาที่ก่อตัวขึ้นเรื่อย
ๆ ในแต่ละวันที่ผ่านแล้วกัน ยิ่งงอกเพิ่มยิ่งไม่สนใจ ช่างมันสิ
มันก็ไม่ได้รบกวนชีวิตอะไร และเรียกว่ายิ่งอยู่ท่ามกลางความโหดร้ายในวงการที่ตนชินชา
ความรู้สึกรักจากใจจริงและการอยากปกป้องคนที่รักซักคนมันหายไปนานแล้ว
มีแต่พรรคพวกลูกน้องที่ต้องดูแลมันให้จงรักภักดี มีหนวดแบบนี้ก็ยิ่งดี
เขาก็ได้ใช้มันข่มขวัญพวกลุกน้องด้วยลุคโหดร้ายเยี่ยงคนป่าแบบที่เด็กน้อยบอก
ใครจะมานั่งสนใจหนวดล่ะ เวลาเขาออกโรงทำงานที่แท้จริงซักที
หนวดมันก็ไม่ได้ช่วยให้เขายิงใครได้แม่นน้อยลง
แต่จะว่าไป ฮึ สำหรับเรื่องนี้ให้เขาหายดี
อาการบาดเจ็บหนักที่ได้มานั้น มันก็เจ็บหนักจนทำอะไรลำบาก เดินเหินไปไหนไกล
ๆคงตายคาที่เป็นผีเฝ้าป่าไปจริง ๆ ตอนนี้เขาเองก็ขอเก็บตัวก่อน และหวังว่าลูกน้องที่ซื่อสัตย์ของเขาจะตามหากันเจอ
ทางเขาก็จะหาวิธี และคิดวิธีการบางอย่างเพื่อจะจัดการกับพวกมันบางคนไปก่อนแล้วกัน
แต่เรื่องนั้นก็ช่างก่อนเถอะ
เอาตรงหน้านี้ก่อน เขาขอปล่อยอารมณ์ ความรู้สึกให้พาไปพบกับเทวดาตัวน้อยตรงหน้าเขา
น่ามองขนาดนี้ ใครเขาละสายตาได้กัน
“มือเบาดี”
“คะ..ครับ”
เทวดาตัวน้อย ใครน่ะหรือ ? เครเดนซ์
แบร์โบนที่โกนหนวดให้เขาอย่างกลัว ๆ เกร็งๆ อยู่นี่ไงล่ะ
เพอร์ซิวัลนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ศาลา
โค้มต่ำลงหน่อยให้เจ้าหนูตัวสูงน้อยกว่าได้โกนหนวดได้ถนัด พอได้มุมที่ดี
เครเดนซ์ก็วางมือ และจับมีดโกนหนวดให้มั่น เห็นบอกแว่ว ๆ เมื่อครู่ลองไปถามเจ้าของมีดที่เป็นหมอมากับวิธีโกนหนวดคร่าว
ๆ ก็เลยลองดู ไม่เลว มือเบาทีเดียว
“อย่าจ้องซี่ ผมเสียสมาธินะ” เอ้า เพอร์ซิวัลอุทานในใจ ไม่มองก็ไม่มอง
แต่แล้วจะให้เขาเอาตาไปวางตรงไหนก็เราเล่นน่ามองเสียขนาดนี้ เพอร์ซิวัลคิด
ทั้งดวงตาคู่ใสที่เพ่งอยู่กับหนวดบนหน้าเขาอย่างตั้งใจ
เม้มปากสีเชอร์รี่น่ารักนั้นด้วยอาการลุ้นว่าจะโกนแล้วมีดมันจะบาดเขามั้ย
จมูกรั้นนั่น ดูดื้อแพ่งทีเดียวล่ะถ้าจะทำ
มิเช่นนั้นก็คงไม่มากล้าบอกคนที่เจอกันวันแรกว่า คนป่า! ไม่ชอบหนวดคุณเลยล่ะ! แบบนี้หรอก เด็กน้อยเอ๊ย
เขายิ้มเมื่อคิดไป กระพริบตาทีขนตาเป็นแพก็ตามลงมา ใบหน้าหวานนี่น่ามองจัง
ฉันจะเอาตาฉันไปวางตรงไหนหรือ เครเดนซ์
แบร์โบน
“เอ้า อย่ายิ้มสิครับ
ขยับมากเดี๋ยวบาดเอาหรอก” เครเดนซ์เตือนคุณเกรฟส์เสียงเหวดุแต่ใครที่ไหนจะกลัวลูกแมวดุ
เพอร์ซิวัลยิ้มออก ก็เพราะนั่งมองหน้าเด็กหนุ่มแล้วก็ยิ้มออกมาเอง
ความรู้สึกพองโตในอกมันจุดขึ้น เขารู้ดีว่ามันเกิดขึ้น แต่แค่สงสัยตัวเองน่ะ
ว่าทำไมเกิดง่ายดายจังกับเด็กแค่ไม่กี่สิบปี
ทั้งที่ใครต่อใครก็ผ่านเข้ามาในชีวิตเขามากมาย หลังจากคนรักของเพอร์ซิวัลจากไป
ก็ไม่เคยมีใครทำให้ยิ้มจากใจได้อีก
“แหน่ะ อีกแล้ว! “ เครเดนซ์ดุใส่อีกรอบ กลายเป็นลูกแมวขู่ฟ่อ ๆ
เพอร์ซิวัลมองเห็นคนตรงหน้าเป็นแมวไปแล้ว โอเค เขาเลิกยิ้มหุบฉับเลยล่ะ
ปล่อยให้เด็กน้อยโกนหนวดรกของเขาที่เหมือนยกป่ามาไว้บนหน้าต่อไป ส่วนเขายิ้มในใจ
ยิ้มจากใจ
จู่ๆ เด็กที่เพิ่งเจอกันก็ทำให้ยิ้มได้เป็นความแปลกบนโลกนี้เหมือนกัน
ก็อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยเจอใครแบบนี้ในโลกที่เขาอยู่
นี่มันคนละโลกกันเลยล่ะ กับที่ที่เงียบสงบที่นี่และเด็กน่ารักที่แค่ยิ้มก็เหมือนจะส่องแสงได้อย่างเครเดนซ์
แบร์โบน เขาไม่เคยเจอหรอก
บริสุทธิ์เกินไป ที่จะอยู่โลกเดียวกัน
“เสร็จไปครึ่งหนึ่ง
เดี๋ยวทำความสะอาดหน่อยนะครับ” เครเดนซ์จัดการหนวดรักไปแล้วครึ่งหนึ่ง เขาจุ่มผ้าขนหนูผืนเล็กลงในกะละมังที่ใส่น้ำไว้
แล้วยกมือค่อย ๆ เช็ดใบหน้าชายหนุ่มไปทีละส่วนอย่างบรรจง
อืม...เครเดนซ์ถอนหายใจแบบไม่ให้ได้ยิน
ก็ถอนหายใจในใจอีกที
พอโกนหนวดเคราออกไปบางส่วน
ก็ปรากฏใบหน้าที่ชัดเจนยิ่งขึ้นของชายหนุ่มตรงหน้า คุณเพอร์ซิวัล
เกรฟส์ชายปริศนาที่ขนมาจากป่าหลังบ้าน
นั่นทำให้หนุ่มน้อยใจกระตุกนิดหน่อยแล้วซักครู่ก็นึกอิจฉาคุณเกรฟส์เสียอย่างนั้น
นี่เขาเจอเทพบุตรที่ไหนหรือ ?
ทำไมถึงเหมือนมาจากสวรรค์ขนาดนี้
เขาเคยเปิดหนังสือจำพวกประวัติศาสตร์
ตำนานเทพเบื้องบน อ่านเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่รู้ว่ารูปสลักนั้นเต็มไปด้วยเทพบุตรเทพธิดาหล่อสวยเต็มไปหมด
คุณเกรฟส์คนนี้เขาจัดอยู่ในพวกนั้นด้วยหรือ
หลังจากนั้นเครเดนซ์ก็นึกอิจฉา
ถ้าหน้าตาดีขนาดหล่อมาก ๆ จนทำให้เขาที่เป็นชายด้วยกันนึกหมั่นไส้และอิจฉาได้ขนาดนี้ก็ดี
เขาเคยถูกเพื่อนล้อที่โรงเรียนว่าหน้าหวานเป็นเด็กผู้หญิงจนถูกแกล้งบ่อย ๆ
แต่เขาไม่เคยบอกป้า นี่เป็นจุดบอดในใจของเขาอย่างหนึ่งแต่ก็ปลงตกเพราะมันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
และก็จงมีความสุขกับหน้าตาตัวเองไปซะ โตมาอาจจะหล่อขึ้นแบบนี้ก็ได้
แต่สำคัญกว่านั้นคือเขาไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วไงล่ะ
“อย่ามือสั่นซี่ เครเดนซ์
เดี๋ยวบาดหน้าฉันหรอก มีดนั่นน่ะ จะหล่นจากมือเราอยู่แล้ว” เครเดนซ์ที่มัวนึกอิจฉาคุณเกรฟส์ตรงหน้าในใจ
ก็ได้ยินเขาบอก จริงด้วย!
แต่ทันใดมือหนาก็มาคว้ามือของเครเดนซ์ไว้ทันที่มันจะหล่นไปจริง ๆ
ตามที่ชายหนวดหายไปครึ่งหนึ่งบอกเขา
“ปล่อยมือผมได้แล้ว
เหลืออีกครึ่งหนึ่งนะ หนวดบนหน้าคุณ..น่ะ”
เครเดนซ์บอกเสียงเบางุ้งงิ้งจนอีกฝ่ายต้องเงี่ยหูฟังให้ชัด ยิ่งเข้าใกล้เครเดนซ์ยิ่งย่นคอหลบ
จนถอยไม่ได้แล้ว อีกฝ่ายจึงกลับไปนั่งตัวตรงให้โกนหนวดดี ๆ เหมือนเดิม และปล่อยมือเครเดนซ์
แต่เขายิ้มอีกแล้ว เอามีดบาดซักทีดีมั้ย
“เอ้า ต่อเลย” สายตานั้นชอลจ้องมองกัน
เหมือนแกล้งกันเลย เครเดนซ์คิด และอารมณ์ที่ทันทีทันใดก็ทำให้เครเดนซ์ยั้งไม่ให้แสดงสีหน้าทัน
กลายเป็นว่าค้อนใส่เขาแทบจะทันทีที่ค่อนขอดในใจ จนชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มและหัวเราะ
“คุณเกรฟส์!”
ใช่ซี่ เขาเด็ก ยังไงก็ยังเด็ก
รู้หน่าว่าแสดงความเด็กออกไป แต่ยั้งไม่ทัน เขาเลยไม่สนใจ จะโกนหนวดต่อแล้ว! เครเดนซ์หันมาสนใจมีดโกนที่จรดบนใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าต่อ
เขาจัดการที่เหลืออีกครึ่งให้เสร็จ
เครเดนซ์ตั้งใจมากในส่วนที่เหลือ
และคนที่ถูกจัดการป่าบนหน้าก็ดูจะเอาใจใส่เป็นพิเศษวางไม่วางตา
แต่เพอร์ซิวัลก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขามองอะไร มีดโกนที่ค่อย ๆ
โกนเอาหนวดบนหน้าออก หรือใบหน้าหวานที่วนอยู่ใกล้ๆ
ตาของคนโกนหนวนอย่างเครเดนซ์ที่ตั้งใจยิ่งกว่าทำข้อสอบ เขายิ้มในใจอีกครั้ง
เห็นหน้าหวานใกล้ก็อยากเอามือสัมผัสซักครั้ง จะไม่ดึงแก้มแล้วเขาสาบาน
แต่ไม่กล้าขยับตอนนี้ ก็กลัวจะถูกแมวดุอีก
เหมือนแววตานั้นจะวูบไหวอยู่ครู่หนึ่ง
เมื่อลอบมองมาทางสายตาของเพอร์ซิวัลที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว
เด็กหนุ่มเสหลบไปทางอื่น แล้วพยายามตั้งใจทำงานนี้ให้เสร็จ
แก้มนิ่มที่เขาดึงเมื่อครู่มันเลิกแดงไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับสีระเรื่อ อายหรือ?
“อ๊ะ!”
เสียงเด็กหนุ่มนั่นเองที่ดังขึ้น
เขาทำมีดบาดจนได้ แต่เพอร์ซิวัลไม่ได้รู้สึกเจ็บจนต้องร้องต่อหน้าเด็ก
เขาแค่นิ่วหน้าแสดงออกเพียงเล้กน้อย แต่เด็กน้อยเครเดนซ์ร้องแทนเขาเสียแล้ว
อีกฝ่ายทิ้งมีดวางบนเก้าอี้อีกตัวที่ไร้คนนั่งในศาลาแล้ววิ่งเร็วเข้าบ้านไป
ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมพลาสเตอร์ปิดแผลอันเล็กมีลายเป็นหน้าแมวสีเหลืออ่อนออกมาด้วย
จะให้เขาแปะอันนี้น่ะหรือ ?
“จะทำเหมือนป้าเรารึไง”
“ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้มีแผลนะฮะ
ขอโทษด้วย แต่หนวดน่ะหมดแล้ว คุณแปะนี่นะ”
เด็กหนุ่มยื่นให้ แต่เพอร์ซิวัลไม่รับ
ทำเขาเจ็บก็ติดให้สิ ฮึ เพอร์ซิวัล
เกรฟส์ในตอนนี้สงสัยตัวเองว่าทำไมอยู่กับเด็กแล้วงอแงใส่เด็กกันล่ะ
“เฮ้อ ก็ได้” เด็กก็คือเด็ก
แล้วเด็กก็ถอนหายใจใส่เขาที่งอแงไม่รับ เพอร์ซิวัลตีหน้านิ่งเหมือนโกรธด้วย
เครเดนซ์ยิ่งต้องนิ่งหน้าแล้วท่องคำว่าขอโทษ ๆ ใหญ่เหมือนบทสวด
พอปิดพลาสเตอร์เสร็จเด็กน้อยก็จบบทสวดขอโทษนั่นซักที
แล้วเพอร์ซิวัลก็จ้องมองใบหน้าตรงหน้านั้น
พอดีกับที่เครเดนซ์เงยหน้าขึ้นมาหลังจากเสร็จภารกิจพอดี
“เอ่อ...ผม..ไปเก็บของก่อน”
“เดี๋ยว”
ไม่แน่ใจว่าทำไมอีกเหมือนกันที่เพอร์ซิวัลรั้งร่างเล็กไว้
แต่เขาคว้าข้อมือที่เล็กกว่าที่คิดเมื่อจับไว้ แล้วอีกครู่หนึ่ง
เขาก็เลื่อนมาจับมือบางนั่น อย่างที่คิด ต่อให้รวบสองมือของเธอมา
ฝ่ามือฉันแค่ข้างเดียวก็กอบกุมมือเธอไว้ได้ทั้งหมด
อะไรไม่รู้ที่ทำให้เพอร์ซิวัลคิดแบบนั้น
ความรู้สึกที่ล่องลอยไปไกล กับจิตใต้สำนึกที่ดลให้ทำ
เขารวบมือบางของเครเดนซ์ทั้งคู่มือไว้ในมือหนาของเขาข้างเดียว
แล้วรวบยกขึ้นมือจูบแผ่วเบาทิ้งความอุ่นจากริมฝีปากหยักที่หลังมือของเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของมือบางทั้งคู่ที่ยืนหน้าแดง
ตาเบิกกว้างอารมอึ้งและตกใจอยู่ตรงหน้าเขาหลังจากที่เขาประทับจูบลงไป
TBC Chapter 2
talk : เรืองนี้จะไม่เหมือนฝั่ง Colezra เรื่องก่อนหน้านะคะ โรเเมนติคนำหน้ามาเลยนะคะ นุ่มนิ่มน่ากอดเหมือนน้องค่ะะะะะ
นี่ตั้งแต่อาฟื้นมาคิดเรื่องน้องมากกว่าเรื่องตัวเองอีกค่ะ อะไรอะไรก็น้องนะคะ
ตอบลบ