[SFic] แค่คิดถึง ::ตุลย์ ภากร x อิน สาริน ( #Tul_pakorn x #inpitar)

[SFic] : แค่คิดถึง
Paring : ตุลย์ ภากร x อิน สาริน (Tul_pakorn x Inn Sarin)

แค่อยากเขียน
แค่มโนของเราเองด้วยค่ะ
แค่ฟีลเตอร์ของเราคนเดียว
แค่เราชอบคู่นี้มากแค่นั้นเอง ฮือ
แค่เราคือ #ทีมตุลย์อิน

(ไม่ชอบวาย อย่ากดมาเน้)





***************************************

ที่จริงผมกับอินน่ะ

“ไม่มีอะไร ก็พี่น้องเล่นกัน คู่จิ้นไงพี่ เนอะอิน”

“อื้อ ใช่ครับ เนอะพี่ตุลย์เนอะ”

วันก่อนเราสองคนที่ได้ออกงานออกสื่อด้วยกัน  เป็นอีเว้นท์เดียวกันที่ได้ออก เป็นหนึ่งไม่กี่งานที่เราจะได้เจอกัน เราเจอคำถามคล้ายเดิมแบบที่เราจะเจอพี่ๆ สื่อ และทีมงานเขาถาม หรือแซวบ้างตามโอกาส

“เราสองคนเป็นอะไรกัน ?”

โดนถามบ่อยครับ  และคำตอบของผมและอินก็เป็นไปตามไดอาล็อกที่คิดไว้และตกลงกับพี่ผู้จัดการของเรา ๆ แล้วว่ามันโอเค เราสามารถตอบแบบนี้ได้

แต่รู้ไหม ผมไม่ได้อยากตอบแบบนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

“ผมจะไปเรียนที่เกาหลีเทอมนึงนะพี่ตุลย์”

เจ้าตัวแสบของผม รุ่นน้องที่กวนใจผมที่สุด

หรือจะให้เรียกกันตรง ๆ ไปเลยว่า คนที่ผมคิดถึงบ่อยที่สุดรองจากครอบครัว

อิน สาริน หรืออินพิต้าของทุกคน

เจ้านี่มันมีคนรายรอบ ล้อมตัวมัน อินเป็นเด็กเฟรนลี่ ร่าเริงและสดใส มาพร้อมรอยยิ้มที่ใคร ๆ ก็บอกว่าน่ารักและหวานสมกับที่มีบางคนบอกว่าเจ้านี่ยิ้มหวานจริง ๆ

เจ้าอินบอกผมว่า มันกำลังจะไปเรียนไปแลกเปลี่ยนที่เกาหลี มันก็เหมือนที่ผมเคยไปตอนสมัยเรียน เดี๋ยวก็กลับมา ไม่กี่เดือนเอง

แต่ไม่กี่เดือนนั่น ผมจะไม่เห็นหน้ากวน ๆ ของอินมัน ไม่ได้ยินเสียงใส ๆ ที่ไม่ต้องผ่านเครื่องมืออิเล้กทรอนิกส์ ไม่ได้พบรอยยิ้มหวานสดใสนั่นด้วยสายตาตัวเอง ถ้าอินไปผมก็ทำได้เพียงแค่มองอินมันผ่านจอโทรศัพท์เท่านั้น

มันไปทำหน้าที่ของมัน จะห้ามได้อย่างไรกันล่ะ เรื่องเรียนเป็นเรื่องสำคัญ

แต่ผมเป็นห่วงมัน

และอีกอย่างหนึ่ง มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผมเอง

คือ ผมต้องคิดถึงอินมากแน่ ๆ

หลังจากที่อินบอกเรื่องไปเรียนที่เกาหลีนี่ ผมก็เงียบไปครู่หนึ่ง อินบอกผมผ่านโทรศัพท์เพราะเราแทบไม่มีช่วงเวลาได้พบกันเลย จังหวะเราไม่ค่อยตรงกัน จะมาตรงกันก็ไอ้ตอนที่

“พี่ตุลย์..”

ผมต้องมาส่งอินมันไปเกาหลีเสียแล้ว

“เอ้า ให้” วันไปส่งอิน ผมไม่ค่อยได้คุยกับอินหรอก อินมีทั้งครอบครัว เพื่อนฝูง แฟนคลับมากมาย มารอส่งมันด้วยความรักและห่วงใย ผมทำได้แค่เพียงรอก่อน ให้ของไปแล้วตะกี้ ฝากพี่ผู้จัดการไว้ ผมหันไปโน่นนี่ มองไปรอบ ๆ ตัวเองมีแฟนคลับอินเรียกผม ถามว่า

“มาส่งอินหรอ~~~~~”

ถามด้วยน้ำเสียงล้อกันเห็น ๆ ผมอยากจะเขกกะโหลกเจ้าเด็กบางคน แต่ทั้งหมดนี่ก็ทำให้ผมยิ้มนะ ที่ล้อลี่เพราะเก่งเอกมโน โทจินตนาการ หรือเห็นว่าแววตาของผมถึงเจ้าอินมันมีความหมายอะไรซ่อนอยู่กันแน่

หลังจากที่ทักทายเพื่อน ถ่ายรูปกันจนหนำใจ มีชฃ่วงที่ผมได้ไปถ่ายรูปกับมันด้วยนะ
อินเรียกผมไป

"พี่ มาเซลฟี่"

อินโอบไหล่ผมด้วยความพยายามและความสูงที่มีแต่ก็ไม่รอบเทาไหร่
อินตัวหอมดีว่ะวันนี้

ผมที่เกือบเบนหน้าตัวเองเอาจมูกไปจรดที่แก้มที่น่าจะนิ่มมากของอินอยู่เเล้วแต่ก็ห้ามใจทัน 
เป็นการเซลฟี่ที่แสนจะธรรมดา หลังจากนั้นผมกับอินก็แยกย้ายไป อินไปหาเพื่อน ผมไปอยู่กับกลุ่มทีมเมเนเจอร์ของอิน
แต่ผมยังคงมองอินอยู่เนือง ๆ 
เหมือนเจ้าตัวน่ารักก็แอบ ๆ มองผมอยู่เหมือนกันแต่ก็เม้าท์กับเพื่อนไปด้วย

“ทุกคนไปแล้วนะ บ๊ายบ่าย” 

อินโบกมือให้ทุกคนที่อยู่รอส่งมัน รวมถึงผม และก็โค้งสวัสดีทุกคนที่แก่กว่ามัน ก็รวมถึงผมด้วยอีก

อินชะงักตรงหน้าผมเพียงเสี้ยววินาที และพอจังหวะที่จะหันมายกมือไหว้ผมด้วย ผมก็พยักหน้าให้ ยิ้มให้อิน ยิ้มส่งให้น้องไปเรียนไปตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง

 “อืม”

อินหันหลังไป จะเข้าเกตอยู่แล้ว

รู้อะไรไหมคุณ ผมโคตรอยากเข้าไปกระชากอินมันมากอดให้จมอกผมไปเลย มันตัวเล็กกว่าผม ถึงส่วนสูงจะต่างกันไม่เท่าไหร่แต่ก็ผอมกว่า บางกว่ามากอยู่ กล้ามผมก็คงเท่าแขนมันสองข้างล่ะ ฮึ 

แต่ทำได้ที่ไหนกันล่ะ ที่นี่มันที่ไหน รอบข้างจะมองอย่างไร แม้แฟน ๆ จะฟินกัน แต่หลังจากนั้น มันไม่สวยแน่

ผมจึงเก็บมันไว้ แค่กอดอินในใจก็พอ

ผมเคยกอดมัน ยังพอจำความนิ่มของตัวมันได้ ความหอมจากตัวอินที่ชอบใช้อะไรให้คนได้กลิ่นจากอินมันเคลิ้มเสมอ  แม้กระทั่งอุณหภูมิ ความอบอุ่นของอิน ผมยังจำได้...

เรื่องอะไรจะลืมล่ะ ไหนจะความน่ารักของรอยยิ้มของอิน

มันน่ารักจริง ๆ นะ อินน่ะ

ผมเลยรักมันไง

แล้วเจอกันใหม่นะ อิน  อีกไม่กี่เดือน พี่ก็จะได้พบอิน

พี่จะรอ

“หือ ?”

ผมที่กำลังออกมาจากสนามบิน หลังจากที่พูดคุยกับแฟนคลับของอินที่ยังไม่กลับ ร่วมถ่ายรูปกัน เมื่อปลีกตัวมาได้ ก็รู้สึกถึงความสั่นน้อย ๆ ที่มาจากโทรศัพท์ของผม

“ฮึ รู้ใจกันเกินไปแล้ว สาริน”

ไอ้เด็กตัวแสบที่อ่อนกว่าผมสามปีที่วนเวียนอยู่ในความคิดผมอยู่บ่อย ๆ ส่งข้อความก่อนขึ้นเครื่องบินลัดฟ้าข้ามประเทศไกลจากผม

น่าตีจริง ๆ

ผมอ่านข้อความนั้นของอินเสร็จ พูดกับตัวเองแล้วก็เก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนยิ้มร่าออกไป เหมือนคนบ้า ตอนนี้ผมทำได้ก็คงอยากไปดักกัปตันแล้วบอกว่าขอไอ้ตัวน่ารักที่ชื่อ สาริน รณเกียรติ มาให้ผมฟัดซักที แล้วจะปล่อยให้ไป

ไว้ทำตอนกลับมาก็ได้ จะฟัดให้เท่ากับความน่ารักที่มันมีเลย

แล้วก็คงมีอะไรอยากจะบอกมันด้วย

เพราะความรู้สึกของผมมันเริ่มชัดเจนขึ้นมาแล้ว ความรู้สึกที่พองคับหัวใจของผม

อยากเป็นแฟนกับมันว่ะ ฮึ มันจะเล่นด้วยมั้ยนะ เฮ้อ

แต่ข้อความที่มันส่งมา ผมเข้าข้างตัวเองไปเลยแบบไม่ต้องคิดเผื่ออินว่าอินกับผมก็คงมีความรู้สึกบางอย่างที่ตรงกัน

ก็รู้ใจกันขนาดนี้นี่ 



ข้อความนั้นหรือ ? ผมเก็บมือถือไปแล้ว ไม่อ่านซ้ำหรอก 
เขินน่ะ

แต่ข้อความนั้นมันบ่งบอกว่า ผมกับอินมีความสัมพันธ์แบบ
 แค่มองตาผมที่สอดประสานกับมันเมื่อครู่ก่อนมันจะเดินเข้าเกต แค่ครู่เดียว มันก็รู้ว่าผมอยากกอดมันมากแค่ไหน

“รีบกลับมาล่ะ อิน “ ผมพูดกับตัวเอง แต่เอ่ยชื่ออีกคนที่คิดถึง

END

talk : โคตรชอบคู่นี้ โคตรดี โคตรงาม โคตรน่ารัก ขอให้ลงเอยกันได้มั้ยคู้นี้ ฮา555
แต่เป็นคู่ที่เคมีระดับอลังการเจ็ดล้านดาวจริง ๆ ค่ะ
ทีมตุลย์อินจงเจริญ

[Sfic] Strawberry 's Story to His Death #Ichirukia #อิจิลู

[SFic] : Strawberry 's Story to His Death
Paring : Kurosaki Ichigo to Kuchiki Rukia





Tell to his always DEATH from Soul
Wherever you are, You always in my heart and soul eternally

(รูปนี้จิ๊กมาจาก Bleach | Animated World เพจ หากมาที่มาอื่นโปรดแจ้งค่า )

ให้ได้ฟิลมากขึ้นต้องฟังเพลงนี้ 

                                                   ONE OK ROCK 

                                                  Wherever you are

************************************************************************


ผม 

คุโรซากิ อิจิโกะ

อายุ 27 ปี

กับโลกที่เปลี่ยนไป..ตามเวลา

“พ่อฮะ!”

ผมหันไปตามเสียงใส เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของใคร เป็นลูก ของผมเองที่วิ่งเล่นอยู่ตรงสนามหญ้าริมน้ำ โดยมีคุณแม่ของเขา ซึ่งเป็นภรรยาในปัจจุบันของผม

“อือ”

ผมส่งรอยยิ้มให้ภรรยาที่ยืนอยู่ใกล้โบกมือให้ผม ลูกโบกมือให้ โอริฮิเมะทอยิ้มให้ เธอที่เติบโตมาพร้อม ๆ กับผม ผมขอบคุณเธอที่ยังคงรักผมเสมอมา เธอบอกผมว่า เธอรักผมมานานมากเท่าที่จะรู้ใจตัวเองว่ารักใครเลย

เธอเป็นเพื่อนที่ร่วมฝ่าร้อนหนาวมาด้วยกัน เธอรักผมและผมก็แพ้ความดีของเธอ และทั้งหมดนั้นทำให้เรามาเป็นครอบครัว

ผมตอบแทนโอริฮิเมะด้วยทั้งหมดที่ผมจะทำได้ และผมขอบคุณเธอเสมอมา

แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่โอริฮิเมะถามผม ในช่วงเวลาวันว่างสุดสัปดาห์ ผมที่เมื่อเผลอก็มักจะเหม่อไปบนฟ้า ไม่ว่าท้องฟ้านั้นจะสีอะไร จะมืด หรือสว่าง ผมก็มักจะมองทอดสายตาไปไกล มองท้องฟ้า แม้มันจะว่างเปล่าก็ตาม

ผมตอบคำถามนั้นของโอริฮิเมะไม่ได้ หรือไม่อยากตอบเธอ ผมก็ไม่แน่ใจ ผมได้แค่ยิ้มและบอกเธอว่า

“ขอโทษนะ”

กลับมาตอนนี้ ในขณะที่ลูกของผม และโอริฮิเมะกำลังพักผ่อนตรงสนามหญ้าริมน้ำอยู่นั้น (ผมเตือนพวกเขาอยู่เนือง ๆ ว่าให้พวกเขาระวัง ) ผมที่นั่งอยู่หลังพวกเขาไม่ไกลกันนัก ก็เผลอเหม่อมองท้องฟ้าอีกครั้ง

“เธอเองก็มีความสุขดีใช่มั้ย”

ผมถาม.. แต่ไม่ใช่ท้องฟ้า

แต่เป็นลูเคีย

ผมอยากถามคำถามนี้กับลูเคีย แม้เธอจะมาหาผมเป็นครั้งคราวค่อนไปทางถี่ มากับเร็นจิและลูกสาวของพวกเขา ยัยลูเคียน่ะไม่เคยเปลี่ยนจริง ๆ น่ะล่ะ เอาแต่เถียงผม เราสองคนมักจะตีกันจนทั้งเร็นจิกับโอริฮิเมะเหนื่อยจะห้ามกันแล้ว

เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่แรกที่เราเจอกัน

ครั้งแรกที่เราเจอเป็นอย่างไรนะ

เริ่มจากที่เธอมาช่วยครอบครัวผมจนเจ็บเจียนตาย จนเมื่อเธอมอบพลังยมทูตให้แก่ผม ผมกลายเป็นตัวแทนยมทูต นาม คุโรซากิ อิจิโกะ และออกปฎิบัติการแทนลูเคียในการกำจัดฮอลโลว์

เรื่องราวของพวกเราเริ่มจากตรงนั้นล่ะ

ผมพลางคิดไปไกล และวกกลับมาสู่คำถามว่า เธอคงมีความสุขดีใช่มั้ย

ผมไม่เคยถามแม้อยากถาม ลูเคียมาพร้อมรอยยิ้มเสมอ และผมทำได้แค่ยิ้มตอบกลับไปหายัยนั่น

และเมื่อเธอกลับไป

ผมมองไล่หลังเธอ

คุจิกิ ลูเคีย

เป็นคนที่เปลี่ยนโลกของผมไปทั้งใบ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเพราะเธอ

เป็นคนที่ช่วยครอบครัวของผมไว้โดยไม่มีอะไรที่จะทำให้ผมกังขาสงสัยในตัวเธอ

เป็นคนที่ผมอยากจะฟาดฟันดาบเป็นล้าน ๆ ครั้ง เพื่อเธอ

เป็นคนที่มอบความแข็งแกร่งและพลังแก่ผมจากทุกคำปลอบโยนของเธอ

เป็นคนที่แชร์ความผูกพันด้วยกัน ซึ่งพันธะนั้นไม่สามารถทำลายได้ ผมร่วมสร้างมันกับเธอ

เป็นดวงจันทร์สีขาวนวลและบริสุทธิ์ และผมก็เป็นดวงอาทิตย์ที่อันมืดมิดของเธอ

และเป็นคนที่ทำให้เวลาในโลกของผมเดินช้าลง เหมือนคล้ายกับว่าจะหยุดไปเสียเลยหากไม่มีเธอ

ลูเคียเป็นทั้งหมดนั้น

ทั้งหมดนั้นมันรวมเป็นคำว่าอะไร ผมเองก็ไม่อาจจะเอ่ย

แต่ทั้งหมดนั้นทำให้ผมคิดถึงเธอ

ตอนนี้ผมทำได้แค่แหงนหน้ามองท้องฟ้าในทุก ๆ ครั้ง

และพูดกับเธอในใจว่า หวังว่าเธอคงจะมีความสุขดี

ผมยิ้มให้กับตัวเอง ในขณะที่แหงนหน้ามองท้องฟ้า ในตอนนี้ แดดแรงนักเชียว

เพราะน้ำตาผมไหลลงมาหนึ่งหยดผ่านแก้มจรดปลายคาง ก็คงเพราะแดดในยามนี้ที่ทำเอาผมแสบตาจนน้ำตาไหล

ใช่มั้ยนะ

“ลูเคีย..”

ผมเผลอเอ่ยชื่อเธอออกมา

ผมในใจจริงแล้ว อยากร้องเรียกเธอให้เธอได้ยินกับหูตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

ผมที่อยากเจอเธอและอยากกอดและบอกเล่าความรู้สึกทั้งหมดของผมกับเธอมากมายนัก

ผมอยากทำทุกอย่างให้ยัยนั่นมีความสุข ทุกคืนผมคิด

คิดซ้ำว่า ทำไมผมถึงคิดถึงยัยนั่นทุกวัน

โอริฮิเมะเดินเข้ามาใกล้แล้ว พร้อมจูงลูกมาด้วย แต่โอริฮิเมะก็หยุดฝีเท้าลงและปล่อยให้เจ้าตัวเเสบไปนั่งลงใกล้ ๆ กับเธอ ก้มลงไปเล่นกับแมวที่เดินผ่านมา ส่วนโอริฮิเมะกำลังทอดสายตามองผมอยู่

ผมรู้ดีว่าแววตาของโอริฮิเมะนั้นหมายความว่าอย่างไร

เพราะผมเองก็ใช้แววตาคล้ายกันนั้นมองลูเคีย

แต่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าความรู้สึกของผมถึงลูเคียมีนิยายคำ ๆ เดียวว่าอย่างไร

แต่ที่ผมได้บอกไปในทุก ๆ ประโยคนั่นล่ะ ลูเคียในใจผม

ผมมองเห็นโอริฮิเมะร้องไห้ ผมทำเธอร้องไห้อีกแล้ว ผมมันก็เป็นผู้ชายไม่ดีแบบนี้ ทำให้คนที่รักผมเป็นห่วงและกังวลเสมอ

หากแต่ว่าผมหยุดคิดเรื่องลูเคียไม่ได้จริง ๆ

“ยังคิดถึงอยู่เสมอสินะ..”

โอริฮิเมะถามผม ด้วยคำถามเดิม

ผมยิ้ม

และ

“ขอโทษนะ โอริฮิเมะ”

และผมก็เบนสายตาไม่อยากมองน้ำตาเธอ ผมไม่ดีพอที่จะเช็ดน้ำตาให้โอริฮิเมะเด้วยซ้ำ  เลยส่งแค่ผ้าเช็ดหน้าที่พกมาให้เธอซับน้ำตา

ขอโทษเธอจริง ๆ โอริฮิเมะ

ขอโทษที่ดูแลเธอได้เพียงแค่นี้

หัวใจของเธอ ฉันสามารถดูแลแค่เพียงผิวเผิน

โอริฮิเมะยิ้มน้อย ๆ กลางความเศร้าผ่านจากดวงตาของเธอและยิ้มให้ผม ราวกับเข้าใจทุกอย่าง

ว่าตลอดเวลาเสมอมา ผมมีใครในหัวใจ

“ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรเลย ฉันเข้าใจจ้า”

เธอตอบอย่างแสนดี คุณแม่ที่แสนดีของลูกที่กำเนิดมาจากเรา

ผมเสียต่างหากที่เป็นทั้งสามี และพ่อที่ไม่ดีเลย

ที่ทำภรรยาเสียใจแบบนี้

แต่ผมมันแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ก็เท่านั้น

ผมไม่สัญญากับโอริฮิเมะเลยว่าจะไม่ทำให้เธอร้องไห้ ทำไม่ได้หรอก

หากผมยังมีใครในหัวใจ

ดวงจันทร์ที่บริสุทธิ์ของผมดวงนั้น

หญิงสาวตัวเล็กเพียงแค่อก เมื่อยามจะปกป้องใครซักคนเธอตวัดดาบอย่างไม่กลัวเกรง ดาบสีขาวเหมือนตัวตนของเธอ บริสุทธิ์ และเปี่ยมด้วยความเมตตาและอ่อนโยน

เมื่อจบภารกิจการปกป้อง ดวงตาที่สุกใสนั้นหันมา ผมจะมองเห็นความเป็นตัวตนของเธอผ่านดวงตาคู่นั้น

ผมยิ้มอีกครั้ง พลางถอนหายใจ

 มีคำหนึ่งอีกคำที่ผมบอกกับยัยนั่นเสมอ ขอบคุณนะ

ส่วนโอริฮิเมะนั้น..ผมทำได้เพียงแค่ขอโทษเธอ

ห้ามไม่ได้จริง ๆ  ผมยกมือกุมตรงอกตัวเอง ตำแหน่งของหัวใจของตัวเอง
ผมที่ห้ามใจมากตลอด  ห้ามไม่ให้คิดอะไรต่อเธอ เพราะเราก็ต่างอยู่กันคนละโลก
เราที่อยู่ต่างที่กันแบบนี้ จะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้อย่างไร แค่คิดก็เจ็บปวดแล้ว
ผมจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยเธอไป และมองท้องฟ้า

ผมคิด

หากที่ไหนมองเห็นท้องฟ้า ไม่ว่าจะสว่างหรือมืด

ผมก็คิดถึงเสมอ

ไม่ว่าที่ไหน

คุจิกิ ลูเคีย

END  Death & Strawberry 

always be my OTP !

เรือล่ม ? ไม่มีหรอกค่ะไม่ล่มหรอก เราสตอรงกัน จะล่มได้ยังไง

เราเห็น ๆ กันเนอะ ว่าทั้งหมด 10 ปีที่ผ่านมามันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

เราว่า อิจิลูทุกคนเข้าใจกันดี ว่าทั้งหมดนั้นคืออะไร

คู่นี้เป็นคู่ที่รักที่สุดในบรรดานอร์มอล จริงๆก็ทั้งหมทดจากมังงะที่ชีวิตที่เราอ่านมาเลยค่ะ 

แต่จบแบบนี้...เราเศร้าจากใจจริงที่สุดเลยค่ะ

แต่อย่างไรแล้ว เราก็มีคู่เมนของเรา อาจารย์จบอย่างไรก็เชิญค่ะ 555

เรารักอิจิลูเคีย เพียงแค่นั้น

[Fic] กิจการหลังบ้าน - หยางเฟิง :: ออเดอร์ที่ 6.1

TITLE : กิจการหลังบ้าน

Order No. : 6.1

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG

ps. มาแล้วค่า ฟิคในตำนาน ...นานมากที่ไม่ได้ลง 555 ฝากต่อด้วยนะคะ

 ********************************************

ไม่โอเคเลยกับการที่ต้องมาอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ที่เคยมีกันอยู่ครบ มันก็ไม่เชิงว่าผมอยู่คนเดียวหรอกแต่ผมจะเข้าไปรบกวนเตี่ยกับปัวปัวในหลังบ้านไม่ได้

"ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปเลยแฮะ"

ผมเพียงแค่ส่งข้าวปลาอาหารน้ำดื่มสำหรับยังชีพ หากไม่จำเป็น ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ย่างก้าวเข้าไปในนั้นเลย กลายเป็นว่า ทุกวันหลังจากที่เราทั้งหมดรักษาตัวจากโรงพยาบาลจนหายดีเเล้ว ก็กลับมาอยู่ที่บ้านกัน ผมเป็นผู้เดียวที่นั่งอยู่หน้าบ้าน หลังบ้านมีเตี่ยกับปัวปัว

แต่หลัง ๆ มานี้ ผมมีเพื่อนนั่งด้วยเเล้วล่ะ

"สวัสดีครับ คุณอี้เฟิง"

"ครับ ผู้กองหยางหยาง"

เขามาหาผมบ่อยขึ้น พ่วงกับความเป็นห่วงเป็นกอบเป็นกำมาให้ผมในรูปแบบของกินมากมาย ทั้งผมชอบและไม่ชอบ (ก็ยังเอามาให้เนอะ แต่ยังไงซะเขาก็ไม่รู้ว่าผมไม่ชอบนี่..)  และมานั่งอยู่กับผมตลอดเช้า หรือ ตลอดค่ำ ก็แล้วเเต่ว่างานของตำรวจจีนอย่างเขาจะเข้าช่วงไหน

แต่วันนี้ เหมือนเขาจะมีอะไรมาเล่าผม

"ผมไปถามสารวัตรฝู ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่า ทำไมเราถูกส่งไปที่นั่น แต่คำตอบก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ ก็เป็นคำสั่งจากเบื้องบน ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น " เขาโชว์ใบคำสั่งที่ลอบถ่ายมาจากแฟ้มงาน นี่ตานี่เอาเอกสารราชการมาให้ชาวบ้านตาดำ ๆ อย่างผมดู เดี๋ยวก็เสียงานกันหมด แต่ผมก็ไม่มีแรงอะไรจะไปว่าเขา เพราะผมก็ยังเหนื่อยอยู่

อ้อ ใช่ วันนี้ก็เหมือนอย่างเช่นวันก่อน เขาพกพี่ชายมาด้วย และ ปัวปัวก็ชวนตพี่ชายคุณผู้กองคนหล่อนี่ไปเดินเล่นซะเเล้ว ไม่ไหวเอาซะเลย ยัยปัวปัวนี่

ผมจะยังไม่บอกเขาเรื่องพี่ชาย ผมไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่า ไม่รู้เขาคิดอย่างไร ผมไม่ควรไปยุ่งย่ามกับเรื่องบ้านของเขา จนกว่าคุณรั่วไป๋จะบอกอะไร ผมควรจะปิดปากไว้ดีกว่า

"คุณคิดว่าไง คุณอี้เฟิง"

"เอ้า ถามผมหรือ? มันเป็นงานคุณหน่า"

"แต่เพราะว่า มันมีคำสั่งเลยนะว่า จะต้องเป็นพวกคุณช่วยเท่านั้น "

"ก็เพราะมีแค่พวกเราไงที่ปราบผีได้น่ะ คดีมันอาจจะเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้ ตำรวจที่นี่ก็ใช้บริการเราบ่อยนะ ค่าจ้างงามด้วย ผมว่ามันไม่แปลกหรอกที่คำสั่งที่คุณว่ามันจะตรงมาที่บ้านของเรา"

ผมบอกเขาตามจริง ก็จริง ๆ นะ เพราะเราได้รับงานแบบนี้จากทางการอยู่เรื่อย ๆ ค่าจ้างงามกว่างานไหน ๆ เสียอีก แต่เราต้องห้ามแพร่งพรายเรื่องที่เราช่วยตำรวจด้วยวิธีนี้ออกไป เพราะว่าจะทำให้ประชาชนหมดความเชื่อถือ จริง ๆ รัฐบาลเราก็ไม่เน้นให้เราเชื่อเรื่องผีสางกันอยู่เเล้ว แต่บังเอิญว่า เรื่องพวกนี้มันมีอยู่จริงน่ะซี่  รัฐบาลห้ามยังไงก็เห็นอยู่โท่ว่ามีผีอยู่น่ะ อย่างตอนนี้มีตาลุงที่ถูกแทงตายเมื่อเดือนก่อนแถว ๆ บ้านผม เดินมาขอส่วนบุญหน้าบ้านอีกแล้ว มาทุกวัน ผมโบกมือไล่ไปก่อน เพราะมีคุณหยางหยางเขาอยู่ ผมไม่รู้ว่าคุณผู้กองจะยังตกใจกับเรื่องที่เขาไม่เชื่อไม่คิดไม่ฝันอยู่หรือเปล่าเลยไม่อยากทำให้เขาตกใจ

"อืม..งั้นหรือ " เขากลับไปครุ่นคิดกับตัวเองอยู่นานพักหนึ่งแต่ดูเหมือนเขาจะยังสงสัยไม่เปลี่ยน แล้วกลับมาบอกผม ผมก็พยักหน้า ก้มลงกินขนมที่คุณผู้กองเขาซื้อมาฝาก ไม่นานผู้กองหยางหยางก็พลันหันกลับมามองหน้าผม มองนิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วก็ยิ้ม

"อะไรล่ะนั่น"

"ท่าทางคุณกินขนม.. มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรือ?"

"ของฟรีอร่อยหมดแหละ"

ไหนว่าจะไม่ยิงมุขไงอี้เฟิง นี่ขนาดเพิ่งผ่านเรื่องหนักหนามานะ ผมก็ยิ้มให้เขาแบบกวน ๆ ไป อีกฝ่ายดูพอใจกับคำตอบนะ เลยหยิบขนมมากินบ้าง นั่งกินไปด้วยมือหนึ่ง ปากพ่อผู้กองนี่ก็เคี้ยวไป มือหนึ่งก็ท้าวคาง ตานี่ก็มองผม

ทำตัวไม่ถูกเว้ย

“อะไรของคุณ"

"พ่อคุณบอกว่า ฝากดูแลคุณด้วย"

"ยังจำได้ ?"

"ไม่เคยลืมเลย"

ผมกับคุณผู้กองหยางหยางต่อประโยคกันไปมา จนมาหยุดอยู่ตรงนั้น ผมกลับวูบโหวงในใจเพราะคำตอบของเขา เหมือนกับว่าคำพูดนี้มันโดนใจผมจัง ๆ เหมือนความรู้สึกน่าอาย

แบบคนตกหลุมรัก

ไม่หรอก ไม่น่าจะใช่มั้ง  แต่คำพูดนั้นของผู้กองหยางหยางสะกิดใจผมจัง ๆ ผมยิ้มแฮะๆให้เขา และระคนกับความรู้สึกงงงวย ไม่เข้าใจ สงสัย ทั้งในตัวเขาและผมเอง

"ไม่เคยลืมเลย ? ทำไมล่ะ ทำไมต้องจริงจังกับคำสั่งเตี่ยขนาดนั้น"

เพราะเขาใช้สายตาคมกริบ บวกกับความบุคลิคขรึมตามนิสัยคุณเขา แม้ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาจะเจือยิ้มน้อย ๆ หล่อ ๆ ก็ตาม ทั้งหมดนั่นทำให้ผมว้าวุ่นใจ ทำอะไรไม่ถูก อะไรวะ

"มันจะดูแปลก ๆ ไปมั้ย ถ้าผมจะบอกคุณว่า หัวใจของผมมาเรียกร้องให้ผมทำ"

"แหวะ"

ผมแทบจะบ้วนขนมในปากที่มาจากคุณผู้กองนี่ใส่หน้าหล่อๆ นั่น เขาพูดจบเเล้ว ผมก็คิดจะเงยหน้าไปมอง หวังว่าจะเห็นรอยยิ้มแกล้มความทะเล้น แต่เปล่าเลย

"เอ่อ.."

ความจริงจังจากสายตาเขา มันยิ่งกว่าประโยคก่อนหน้าที่เขาพูด ผมนี่งงไปหมดเลย เหมือนการดูแลผมจะเป็นงานที่สำคัญยิ่งกว่างานตำรวจของเขาอีก

"ให้ผมได้ทำเถอะ ไม่งั้น ผมคงรู้สึกว่าผมทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากมองดูคุณร้องไห้ต่อหน้าผมอีก ผมไม่ชอบเวลาคุณร้องไห้จนจะขาดใจแบบนั้น ยิ่งพ่อคุณ ..เพื่อลูกอีกคนที่ต้องรอด ..ผมคิดว่าผมเข้าใจว่าทำไมพ่อคุณถึงพูดแบบนั้น"

นี่เป็นเหตุผลอย่างนั้นหรือ ? ที่เขาอยากจะทำมัน เพราะเหตุผลนี้หรือ ?

"อย่างนั้นหรือ  แต่คุณพูดเหมือนกันเราเคยมีอะไรต่อกัน ผู้กองหยางหยาง"

คุณผู้กองหยางหยางยิ้มให้ผมอีกครั้ง ก็ยังเป็นยิ้มที่ดูดีสมกับหน้าของเขา ไม่ยิ้มเห็นฟัน แค่ปรายยิ้มบาง ๆ ก็สะกดใจเเล้ว

"เปล่าเลย " เขาส่ายหน้า ปากยังคงจุดยิ้มเช่นเดิม ก่อนหยุดมองตาผม

"หืม ?"

" เพียงแค่ผมจะต้องปกป้องคุณก็เท่านั้น ได้โปรด เชื่อใจผมเถอะ ผมมันมีแค่นี้ ต่อคุณจริง ๆ "

ผมก็เชื่อคำพูดลม ๆ แล้ง ๆ ของคุณผู้กองนี่เสียสนิท โดยยืนยันจากซากถึงขนมที่คุณผู้กองหยางหยางหิ้วมาให้ ขนมทั้งหมดมันหายเกลี้ยงไปอยู่ในท้องของผมหมดเเล้ว คุณผู้กองยังกินไม่ทันผมซักชิ้นเดียว ได้แต่เพียงจุดยิ้มและมองผมด้วยสายตาราวกับจะบอกบางอย่างแต่ยังไม่ถึงเวลา..ก็เท่านั้น

“อืม..”

ผู้กองหยางหยางเหมือนอยากจะเอ่ยบางคำ

“ผมแค่อยากตอบแทน กอดนั้นของคุณด้วย มันอุ่นมากจริง ๆ ผมบอกตามตรง ในป่านั้น มันเหมือนจะฆ่าผมได้ แต่คุณอยู่ตรงนั้น ...“

อ่อ...

“ผมเลยกลับมาเพื่ออยู่ปกป้องคุณตรงนี้ได้ ฮึ คุณมันน่าดูแลน้อยซะที่ไหน”

“ฮึ”  ผมก็พ่นลมออกจมูกพูดอุทาน ฮึ ใส่เขาด้วย 

แหม ผมว่าเขาเข้าใจพูดนะ  ผมมองหน้าเขาครู่หนึ่ง แต่ก็ต้องเสหลบตาเขา เพราะดวงตาเขาไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ  

********************** 

talk มาทั้งที ไม่มีอะไรเลยเนอะะ ไว้เจอกันตอน 6.2 นะคะ