[Fic] คุณในนั้น-- You're in ตอนที่ 3 #หยางเฟิง

TITLE :   คุณในนั้น--  You're in

Chapter : 3

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG 

TELL : ยิ่งมามากตอน ยิ่งเดาทางไม่ถูก 5555

“คุณบรรเลงเพลงนี้ จากที่ไหนกัน คุณหลี่อี้เฟิง”

หลังจากวันนั้นที่เขาได้ยินเสียงชลุ่ยประหลาดแต่ทำให้หัวใจพองโตได้จากในเรือนเล็กที่เขาอยู่ บ้านหลังนี้มีประวัติมากมาย ไม่แน่ใจว่าที่เล่ามามากนั่นจริงแท้ประกาดใดบ้าง แต่ที่รู้คือ กลิ่นอายของเจ้าของบ้านที่ทั้งรักและทนุถนอมบ้านหลังนี้อย่างอบอุ่นยังคงอยู่ หากเป็นคุณหลี่อี้เฟิง ก็คงใช้เสียงเพลงขับกล่อมทุกอย่างในบ้านหลังนี้ รวมไปทั้งรอบ ๆ ให้บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่น่าอยู่ ขลุ่ยนั้น หยางหยางก็ไม่แน่ใจนักว่า เขาหูแว่วไปเอง เพราะเพ้อเจ้อถึงคุณในนั้น หรือ มันมีอยู่จริง เพราะหลังจากนั้น หยางหยางก็กลับไม่ได้ยินอะไรเลย แม้ว่าจะมีอยู่วันสองวันที่เขายอมไม่ไปไหน ไม่ทำอะไร เดินดุ่ม นั่งโยงเฝ้าอยู่ในเรือนเล็กของบ้านตระกูลหลี่ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย จนเขาเริ่มคิดได้ว่า อาจจะเป็นเพราะเขาเพ้อเจ้อเกินไปจริง ๆ

“แกนี่มันบ้าจริง ๆ ไอ้บ้าหยางหยางเอ๊ย “ เขาสบถว่าตัวเอง วันนี้เขามีงานเข้ามา แต่ก็ยังติดใจเรื่องเสียงขลุ่ยอยู่ดี เลยบอกให้ลูกน้องเอางานมาให้ถึงที่ จะอะไรก็จะทำที่นี่ บางอย่างที่จำเป็นจะต้องออกนอกพื้นที่ เขาก็จะไหว้วานให้คนที่สนิทใจไปดู บางทีพ่อเขาก็ปวดหัวกับความจดจ่อในบ้านหลี่นี่เกินก็อนุเคราะห์ลูกบ้า ๆ บอ ๆ อย่างหยางหยางคนนี้ไปดูงานให้ กลัวจะพังไปกับมือลูกชายเสียก่อน เพราะเป็นกิจการที่สร้างมารุ่นต่อรุ่น พ่อเขายกให้หยางหยางดูแลแล้ว แต่พอเห็นลูกชายติดอยู่กับอะไรบางอย่างในบ้าน คนเป็นพ่อก็นึกสงสัย แม้จะว่าจะดุก็แล้ว ลูกก็ติดใจ พ่อจึงต้องปล่อยให้ทำ แต่ก็มีลูกน้องคอยมาดูแลบ้าง ส่งข้าวปลาให้ ครั้งหนึ่ง พ่อของหยางหยางโทรมาหา

“แกนี่มันชักจะเอาใหญ่”

“พ่อครับ ผมมีอะไรบางอย่างที่อธิบายพ่อไม่ถูก แต่อยากให้แน่ใจ ขอเวลา ผมจะทำงานให้ได้มากที่สุด แต่ตรงนี้ทิ้งไปไมได้น่ะครับ”

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าแกติดใจอะไร เออ อย่าให้งานเสียไปมากกว่านี้ แกโตแล้ว แยกแยะ และก็คิดได้”

“ผมทราบแล้วครับ”

น้ำเสียงที่เจือความเป็นห่วงของคนเป็นพ่อมากเต็มเปี่ยม พ่อตามใจหยางหยางในทุกการกระกระทำเสมอ เพราะพ่อสอนให้หยางหยางเป็นคนมีเหตุผล และมีความมุ่งมั่น

เขาขอบคุณมากจริง ๆ ที่พ่อเข้าใจ

อืม.... จะว่าไปแล้ว

มันนานแล้วที่หยางหยางไม่ได้มานั่งทบทวนขึ้นความเป็นห่วงของผู้อื่นถึงตัวเองแบบนี้

 มีอีกคนหนึ่งเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ที่เป็นห่วงเขาแบบที่พ่อเป็น

แต่...

คิดแล้ว เขาวูบไหวในใจอีกครั้ง คิ้วเข้มขมวดเป็นปม มือใหญ่ยกกุมที่อก เสียงถอนหายใจออกมาตามกัน

ขอบคุณคน ๆ นั้นเช่นกัน

หืม?   มาอีกแล้ว เสียงนี้

“คุณอยู่แถวนี้ใข่มั้ย คุณรู้ใข่มั้ยว่าผมอยากเจอคุณ”  หยางหยางที่ตามหา และเฝ้ารอเสียงปริศนานี้มานานหลายวัน จนเขานั่งนับเวลาเป็นวินาทีเพื่อรอคอย เมื่อเสียงนี้คืนมาอีกครั้ง ชายหนุ่มไม่รอช้า ที่จะตะโกนถามหาสิ่งเป็นต้นกำเนิดเสียงนี้

หยางหยางลุกขึ้นเดินตามหา เมื่อเสียงมาดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเบามาก เหมือนลอยตามลมมาจากไหนซักแห่ง  แต่เขาก็คิดว่าต้นกำเนิดเสียงก็คงมาจากรูปวาดของคุณหลี่อี้เฟิงนี้ ไม่น่าจะผิด แต่เมื่อตรงเข้าไปใกล้รูป เสียงก็เงียบไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเม้มปาก ไม่เข้าใจว่านี่เกิดอะไรขึ้น และอีกครั้งเมื่อเขาถอนใจ จะเดินกลับไปนั่งทำงานรอให้เสียงขลุ่ยแผ่วหวานกัลบมาอีกครั้ง แค่ถอยกลับไปก้าวเดียว  เสียงนั้นก็ดังขึ้นเหมือนแกล้งหยอกล้อ

“เอาอีกแล้ว”

เสียงขลุ่ยนั้น เบาบ้างชัดบ้าง หายไปบ้าง เป็นแบบนี้อยู่ทั้งคืนจนหยางหยางนึกเหนื่อยใจคนช่างแกล้งหรืออาจจะอยากไล่เขาออกไปจากบ้านก็เป็นได้ แต่เขาซื้อมาแล้ว และเขาก็อยากเจอคุณหลี่อี้เฟิงด้วย

เสียงขลุ่ยแผ่วเบา และหายไปกับสายลมอีกครั้ง

“คุณครับ! “ หยางหยางเอ่ยเรียก แม้ไม่มีใครที่สามารถคุยด้วยในห้องได้ แต่หยางหยางเริ่มรู้สึกแล้วว่ามีอะไรบางอย่างในเรือนเล็กหลังนี้  ซักแห่งซักจุดในทั่วบริเวณของเรือนเล็กตระกูลหลี่ ใครบางคนกำลังหยอกล้อเขาด้วยเสียงขลุ่ย

บางคนนั้นไม่ใช่ใคร ก็คุณในนั้น ในรูปที่เขารอพบอยู่นี่อย่างไร

“เฮ้อ คุณครับ นี่เรากำลังเล่นเก้าอี้ดนตรีกันอยู่หรือไง”

********************* คุ ณ ใ น นั้น **********************

“ให้ตายเหอะ” วันนี้หยางหยางยุ่งทั้งวันกับงานที่กองสุมไว้ที่ตะ เพราะเมื่อคืนเขามัวแต่เล่นเก้าอี้คนตรีกับเจ้าของเสียงขลุ่ยนั่น พอใกล้เช้า เสียงขลุ่ยก็หายไปจริง ๆ ถ้าเป็นผีอย่างที่พ่อเขาว่า ผีก็คงแสดงตัวเฉพาะยามค่ำคืน

ตอนนี้ใกล้ตกค่ำแล้ว ชายหนุ่มจัดการงานทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อยไปหมดก่อนหน้านี้ไม่นาน  และจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

มานั่งรอคุณในนั้นเล่นเก้าอี้ดนตรี เสียงขลุ่ยนั้นจะมาอีกไหม ? เขาจะรอฟัง

หยางหยางเฝ้าคอยอย่างใจเย็น...ในมุมของเขา หนึ่งวินาทีก็ยาวนานเหลือเกิน

หืม ? ....

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปมยิ่งกว่าเดิม เขาสงสัย

จำได้ว่าเขาไม่มีเครื่องหอมทำนองนี้ไม่เคยเอาเข้ามาในเรือนเล็ก หยางหยางอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว  ไม่เคยสัมผัสกลิ่นหอมรัญจวนใจและอบอุ่นจากเครื่องหอมกลิ่นเฉพาะเจ้าตัวแบบตอนนี้ที่ได้สัมผัสอยู่

หยางหยางพอเดาได้ว่าเป็นเครื่องหอมโบราณกลิ่นชั้นยอดจากวัตถุดิบราคาแสนแพงซึ่งจะต้องเป็นพวกชั้นสูงเท่านั้นถึงจะมีครอบครอง เขาเคยศึกษามาบ้าง และต้องปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อใครโดยเฉพาะ เพราะไม่มีทำขายทั่วไปเป็นแน่

เขามั่นใจว่าแฟชั่นน้ำหอมของตัวเอง ไม่ใช่เครื่องหอมกลิ่นโบราณแบบนี้ และไม่มีใครมาที่บ้านนี้ที่ใช้เครื่องหอมแบบนี้ และบริเวณบ้านตระกูลหลี่ห่างรั้วกับบ้านหลังอื่นมากพอสมควรที่กลิ่นใด ๆ จะมาถึง

“คุณ..เครื่องหอมนี้ของคุณหรือ ?” จะมีใครได้ เขาอยู่ในบ้านใคร

“คุณหลี่อี้เฟิง”  วันนี้ไม่มีเสียงแต่มันเป็นกลิ่นสัมผัสปลายจมูก มาเพียงแค่เสี้ยวแต่หอมรัญจวนใจจนสะท้าน เขาจดจำกลิ่นได้แม้รับรู้แตะปลายจมูกไม่กี่วินาที กลิ่นหอมเช่นนี้ เมื่อหยางหยางเสมองไปยังรูปวาดรูปเดิม คุณคนนั้นในรูปช่างเหมาะกับกลิ่นนี้ ช่างที่ปรุงแต่งเครื่องหอมให้เขา ช่างเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทาน

“ผมชอบกลิ่นนี้นะครับ” เขาบอกสายลมแถวนั้น เมื่อพัดกลิ่นมาให้สัมผัสแตะปลายจมูกอีกครั้ง และไม่นานก็หายไป

หยางหยางไม่เดินตามหาต้นกำเนิดกลิ่น มันหายากกว่าเสียงนัก ลมพัดก็หายไปง่าย ๆ จึงทำเพียงรอให้มันมาใหม่และจางหายไป มาใหม่และจางหายไปตามสายลม กลิ่นนี้นอกจากรัญจวนใจ ยังทำให้หยางหยางผ่อนคลายได้อีกด้วย

“ขอบคุณครับ” เมื่อเขารู้สึกเช่นนั้น หยางหยางจึงเอ่ยขอบคุณเมื่อสายลมพัดผ่านเอากลิ่นเครื่องหอมแสนแพงมาถึงจมูกอีกครา

และไม่นาน เสียงขลุ่ยแผ่วเบาก็เริ่มขึ้นอีกครา หยางหยางยิ้มย่อง ยกมุมปากขึน ดีใจที่เขาได้ยินอีกครั้ง

มีความรู้สึกว่าเขาได้ใกล้กับใครบางคนที่เป้นเจ้าของเสียงและกลิ่นเครื่องหอม

เขาเดาเอาเองแล้วว่าเป็นคุณหลี่อี้เฟิง

แม้ที่จริงอาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ เป็นสาวสวยที่ไหน หรือชายผู้รักสำอางอื่นใด

แต่ในใจของหยางหยาง คือ คุณหลี่อี้เฟิง

ให้เขาได้จินตนาการเข้าข้างตัวเองเถิด

“ผมจะขอเดาว่าเป็นคุณที่มาอยู่ใกล้ ๆ ผมตอนนี้  หากเป็นคุณจริง ๆ คุณหลี่อี้เฟิง เป็นไปได้ ผมอยากฟังเสียงขลุ่ยเพราะ ๆ ของคุณซักเพลงเคล้ากับกลิ่นเครื่องหอมที่มัดใจผมดีถึงเพียงนี้ สักครู่หนึ่งผมจะไปยกเหล้ามาดื่มคลอไปกับเพลงของคุณ และกลิ่นเครื่องหอมของคุณที่เย้ายวนใจผมมากเหลือเกิน”

เพียงสิ้นคำจบเสียงของหยางหยาง ทั้งเสียงทั้งกลิ่นก็หายไปพลัน จนหยางหยางนึกใจหาย

“เอ่อ... คุณหลี่อี้เฟิง.....”

หยางหยางเลิกคิ้ว หรือว่าเขาพูดอะไรไม่เข้าท่า หรือเขาทำอะไรผิด ไม่ควรพูดวาจาหวานเลี่ยนเหมือนกำลังเกี้ยวแบบนี้ใส่ผีเจ้าบ้านหรือ แต่เพราะเขาหลงรัก จะให้ทำอย่างไร ถึงจะฟังดูแปลกพิลึกก็เถอะ

แต่รอไม่นาน ไม่ให้หยางหยางใจหายจนใจห่อเหี่ยว เสียงขลุ่ยหวานก็กลับมาให้ใจชื้นอีกครั้ง  รื่นหูกว่าครั้งไหน ๆ เสียด้วย เหมือนคนบรรเลงกำลัง... เขิน ?

“เขิน? “ เขาทวนคำผ่านริมฝีปาก หยางหยางคิดว่าเขานี่ก็บ้าดีจริง ๆ จีบได้แม้กระทั่งผีสางวิญญาณ

กลิ่นหอมรัญจวนใจมัดใจเขาก็ตามมาด้วย ครั้งนี้สัมผัสกลิ่นชัดกว่าครั้งไหน เข้าถึงส่วนลึกของใจ กลิ่นหอมนี้เป็นส่วนหนึ่งจะทำให้เขาตกหลุมรักหลี่อี้เฟิงได้อีกหลายขุม

“หอม..หอมเหลือเกิน”  ชายหนุ่มเอ่ยชมกลิ่นที่แสนพิสมัยนี้ ก่อนยกยิ้มอย่างพอใจ ยิ้มนี้ถ้าสาวที่ไหนเห็นก็ต้องบอกว่าหล่อเหลามีเสน่ห์แกมความเจ้าชู้ที่มีมากมายของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดั่งเสกสรรค์ปั้นแต่งของหยางหยาง

ไม่นานเขาก็ทำอย่างที่เอ่ย หยางหยางสาวเท้าไปคว้าเหล้าขวดพอดีมือบนโต๊ะทำงาน รินใส่แก้วใบหนึ่งใสแจ๋ว ยกจิบอย่างสบายใจ ทั้งเพลงไพเราะ ทั้งกลิ่นหอมแสนหวาน  เขาบอกตัวเองว่ามีความสุข

“ถ้าเป็นคุณจริง ๆ คุณหลี่อี้เฟิง หากคุณอยู่ตรงหน้าผม ผมคงอดใจไม่ไหว” พอเริ่มเอาเหล้าเทเข้าปาก ปากที่ว่าก็เอ่ยไปเรื่อย หยางหยางพูดจบก็ยกดื่มอีกแก้ว ยิ้มเจ้าชู้เมื่อครู่ไม่หายไปจากใบหน้าหล่อเลย เขาทำอย่างกับว่ามีคุณในรูปที่เขาหลงรักนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างไรอย่างนั้น

“อ้าว ?” เสียงเพลงหยุดลง แต่กลิ่นเครื่องหอมแตะจมูกเข้าขั้นฉุน

และไม่นาน บางอย่างที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น

“คนเจ้าชู้~”  เสียงหวานยิ่งกว่าเสียงบรรเลงขลุ่ยกระซิบที่ข้างหูของหยางหยาง ใสหวานยิ่งกว่าใด ๆ  จับใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด หยางหยางยิ้มพอใจอย่างหยุดไม่อยู่ ความเจ้าชู้ดั่งที่ถูกว่ามาก็ยิ่งเพิ่มตามรอยยิ้มที่กว้างขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของหยางหยางเบี่ยงเล็กน้อยไปทางฝั่งที่ได้ยินเสียง

หยางหยางขยับริมฝีปากจะเอื้อนเอ่ยบางอย่าง แต่เขากลับหัวเราะออกมา เขาดีใจจนแทบบ้า

“บรรเลงเพลงจนจับใจ กลิ่นหอมน่าพิสมัย เสียงใสจนอยากถวิลหา ใบหน้าที่อยากฝันถึง”

เหล้าเข้าปาก หยางหยางก็เป็นนักเจ้าบทเจ้ากลอนมาเชียว แม้จะไม่ตรงบทบาทนัก แต่หวังว่าคุณหลี่อี้เฟิงที่รักจะได้ยิน และมั่นใจว่าอีกฝั่ง ฝั่งนั้นได้ยินที่เขาเอ่ยกลอน เพราะหยางหยางได้ยินเสียงหัวเราะหวานใสจากฝั่งนั้น ผ่านสายลมเอื่อยในยามดึกสงัดผ่านมาถึงเขา

TBC4