[FIC] Stay,Still ..Stand : STILL Part 6 #หยางเฟิง

TITLE : Stay,Still ..Stand 'เราที่รักกัน'

Part :STILL

CHAPTER :  6

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG-13

TELL : กลับมาแล้วว

*************************************************************************

“เจ้าของเครื่อง..เขาไปไหนซะล่ะครับ—“

“มารับซะ มารับคนของแกไป “

ปลายสายบอกผมแค่นั้น ผมแทบไม่เชื่อว่าเขาพูดแบบนั้นจริง ๆ เพราะผมไม่เข้าใจจริง ๆ หรือเพราะว่าผมไม่อยากเข้าใจ

เขาพูดอะไร

รุ่นพี่เฉินเหว่ยถิงพูดอะไรของเขา จากปลายสายโทรศัพท์ที่มีหลี่อี้เฟิงเป็นเจ้าของเครื่อง

หลังจากนั้นผมไปตามที่อยู่ตามที่เขาบอก เป็นโรงแรมแห่งหนึ่งที่มีระบบรักษาความปลอดภัยและการเก็บรักษาความลับในระดับวีไอพีของวงการซึ่ง ไม่ว่าเซเลปหรือดาราคนไหนมาใช้บริการที่นี่ก็จะไม่มีข่าวหลุดรอดไปสู่ใครหรือนักข่าวคนไหนทั้งสิ้น ทั้งเส้นใหญ่และกว้างขวางไม่น้อย

ผมเดินเข้าโรงแรมไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

หลี่อี้เฟิง...ที่เป็นของ..ผม...หรืออาจจะไม่ใช่แล้วก็ตาม ตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง

แค่นี้ล่ะ..ผมได้แต่เพียงแค่คิดไป เขาสั่งให้ผมมาผมก็มา

ผมยังไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำว่าผมมาที่นี่ทำไม ก็นั่นล่ะ เพราะเหตุผลที่คิดไปก่อนหน้านี้

หลี่อี้เฟิงยังเป็นของผมอยู่หรือ

ทั้งตัวเขา และทั้งหัวใจของเขา

ไม่สิ...ผมต้องถามว่า เขาเคยเป็นของของผมงั้นหรือ ?

แต่ผมควรถามคำถามนั้นกับใครกัน ผมเดาเอาว่า อี้เฟิงก็คงให้คำตอบผมไม่ได้หรอกก

“อืม”

ผมทักทายรุ่นพี่อีกคนหนึ่งในวงการ ผมไม่รู้จะนิยามพี่คนนี้เขาว่าอย่างไร เพื่อน รุ่นพี่ ศัตรูหัวใจ หรือหัวอกลูกผู้ชายด้วยกัน แต่ในตอนนี้ผมว่า รุ่นพี่เฉินเหว่ยถิงคงจะเป็นคนที่เข้าใจผมดีที่สุดในตอนนี้

“อี้เฟิงนอนอยู่ในห้อง แต่เบา ๆ หน่อยล่ะ ฉันรุนแรงเขาไปก็เยอะ”

ประโยคนี้เหมือนกรีดแทงผมทั้งเป็น เหมือนมีดปักลงกลางใจ ทั้งปักลึกและบาดผมให้เป็นแผลฉกรรจ์อย่างที่ใครก็ทำไม่ได้ แค่คำพูดประโยคเดียว แน่นอน รุ่นพี่เฉินเหว่ยถิงเขาพูดออกมาและความจริงมันก็ตามนั้น ผมสับสนว่าเขาต้องการอะไร

ผมเดินไปทางที่รุ่นพี่เขาพยักเพยิดให้มา อี้เฟิงนอนสลบไสลอยู่บนเตียง ร่างเปลือยท่อนอกขึ้นไปโผล่พ้นมาจากผ้าห่ม ถ้าเป็นผมในเมื่อก่อน คงอารมณ์ร้อนและชกรุ่นพี่เขาไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมทั้งอ่อนแรง และอ่อนใจ พูดอะไรไม่ถูก ถึงกับทรุดเข่านั่งอยู่ตรงหน้าเตียงในห้องนอนของรุ่นพี่

“แกจะไม่ถามฉันหรือ ว่าผมฉันกับอี้เฟิงถึงมาลงเอยกันแบบนี้น่ะ”

“ผมเอง...ก็ไม่รู้จะถามอะไร..เหมือนกัน”

ผมตื้อตันไปหมด เหมือนเบ้าตาผ่าวร้อนใกล้มีน้ำตาไหลออกจากตา แต่ผมกลั้นเอาไว้ ร่างบอบบางที่มีร่องรอยสีกุหลาบแต่งแต้มมากมายโดยฝีมือเฉินเหว่ยถิง อาจจะไม่เท่าที่ผมเคยทำแต่มากพอที่จะทำให้ผมเจ็บใจ เหมือนหนึ่งรอยก็เท่ากับหนึ่งเล่มของเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจผม

“ฉันให้นายมาพาอี้เฟิงกลับไป”

ทั้งที่เขาทำแบบนั้นกับอี้เฟิง แต่เขาก็บอกให้ผมพาอี้เฟิงกลับไป

“ฟันแล้วทิ้งรึไง”

“แกคิดว่าฉันเป็นคนต่ำช้าขนาดนั้นรึไง”

ผมหยุดปากเมื่อรุ่นพี่อารมณ์ขึ้น เขาเรื่มโกรธเมื่อผมสบประมาทแบบนั้น ผมเองก็ไม่น่าจะลืมว่าเขาแอบรักอี้เฟิงมานานแค่ไหน แต่ผมที่เข้ามาใหม่กลับได้อี้เฟิงไปกอดอย่างที่ใจผมต้องการแต่เขากลับได้แค่มองจากที่ไกล ๆ  เมื่อผมกับอี้เฟิงได้สบตากันใกล้ ๆแค่สองคน

“ผมก็..ไม่รู้”

“ฉันพยายาม..ทุกอย่าง ทุกวันและทุกเวลา ฉันอยากได้อี้เฟิง ฉันพูดตรง ๆ ฉันพยายามแทรกกลางระหว่างนายกับอี้เฟิง แต่เห็นมั้ยเล่า...”

เฉินเหว่ยถิงเดินย่างสามขุมไปนั่งบนเตียง อี้เฟิงไม่มีปฎิกิริยาอะไร เพียงแค่ยังหลับใหล ไม่ยอมตื่น รุ่นพี่ผู้นี้แตะที่แก้มนิ่มที่ผมหวงแหน ผมเองก็มีอารมณ์ฉุนกึกขึ้นมา แต่เขาเอียงใบหน้าหวานที่ดูเคลือบความเศร้าสร้อยไว้ ให้ผมดูถนัดๆ

“คราบน้ำตา “ ผมมองใบหน้าอี้เฟิง ก่อนหน้าที่รุ่นพี่จะพูด ผมกลับคิดอกุศลเรื่องบนเตียงที่อาจจะเป็นไปได้ แต่รุ่นพี่เขาพูดเป็นอีกอย่าง

“แกอย่ามาคิดอกุศลแบบนั้น ฉันมีเซ็กซ์ที่ค่อนข้างรุนแรงก็จริงแต่ฉันจะไม่เอาของของฉันไปหกรดใส่ใบหน้าของคนที่ฉันถนอมอย่างกับแก้วแบบนั้นหรอก ไอ้เด็กเวร หรือแกเคยทำ?”

ผมส่ายหน้าบอกไม่ แต่ไม่เต็มปากนัก เพราะผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่มีอะไรกับอี้เฟิงก็มีบ้างเหมือนกัน เฉินเหว่ยถิงปล่อยให้ใบหน้าของอี้เฟิงอยู่ในท่วงท่าที่สบายและให้เขาหลับพักผ่อนต่อไป เฉินเหว่ยถิงลากผมออกจากห้องนอนมา

ผมงงไปหมด และสับสน จนตอนนี้รุ่นพี่เขายังไม่อธิบายอะไรผมมากนัก ผมกำลังปะติดปะต่อเรื่อง แต่ก่อนเรื่องจะต่อกันต่อผมก็ถูกรุ่นพี่ต่อยเสียใบหน้าผมมีแผล

“ทำไมแกถึงปล่อยให้อี้เฟิงเสียใจแบบนั้น”

ผมตอบเขาไม่ได้ ผมเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรทำอย่างไร ผมเองก็เสียใจไม่แพ้กันหรอก สำหรับเรื่องของอี้เฟิง ที่เรารักกันอย่างเปิดเผยไมได้ ผมไม่กล้าทำอะไรเลย หากคิดแล้วว่ามันจะกระทบต่อตัวอี้เฟิงไม่ว่าจะทางไหน จนในที่สุด อี้เฟิงก็เริ่มตีตัวอออกห่างและมาลงเอยกับเฉินเหว่ยถิงที่นี่

“ผม...”

“ขนาดเขามีเซ็กซ์กับฉัน อี้เฟิงก็ยังเพ้อถึงนาย ร้องไห้ก็เรียกชื่อนาย จะถึงสวรรค์กับฉันก็ยังมีชื่อนายหลุดมา ฉันจะบ้าตายเอา ในใจของอี้เฟิงไม่เคยมีฉัน แต่เขากลับตกลงมาที่ห้องกับฉันทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะโดนอะไร แกรู้มั้ยมันหมายความว่ายังไง”

เฉินเหว่ยถิงร่ายยาวมาจนถึงตรงนี้ ผมยืนเผชิญหน้าตรงหน้ารุ่นพี่ มองหน้าของรุ่นพี่ที่เมื่อสบตาเขาแล้ว..เขาก็เจ็บใจไม่แพ้กัน และผมเองก็คิดตามเขามาจนได้คำตอบ

“ทั้งฉันทั้งแก จะไม่มีใครได้อี้เฟิงไป”

ผมรักอี้เฟิง แต่ผมทำให้เขาดูแลเขาให้ดีไม่ได้ เฉินเหว่ยถิงเขาเองก็เหมือนกัน รักอี้เฟิง แต่เขาทำให้อี้เฟิงรักไม่ได้ แม้เขาจะดูแลอี้เฟิงดีแค่ไหนและอยู่ใกล้อี้เฟิงก็ผม

ทั้งผมและเฉินเหว่ยถิง ต่างก็...เติมเต็มให้อี้เฟิงไม่ได้ ไม่ว่าจะทางไหน

ผมแสยะยิ้มออกมา ทั้งดวงตาที่ร้อนผ่าว หยดน้ำหนึ่งหยดเกาะตรงหางตา

“แกควรเลิกกับอี้เฟิงเสียตั้งแต่วันนี้”