[SF] little - #Gradence
#FANTASTICBEASTS FICTION
"อีกแล้วหรือ ?"
เพอร์ซิวัลกลับเข้าบ้านของตนเอง เขาเหน็ดเหนื่อยพอสมควร แต่ก็แวะดูตู้จดหมายหน้าบ้านตนเหมือนอย่างที่เคย เผื่อว่าจะมีเอกสารจากทางการหรืองานอื่นๆส่งมาถึงบ้าน หรืออาจจะมีเอกสารส่วนตัว เขามาเช็คเพื่อความแน่ใจ เขารับราชการ งานเขาเยอะ แต่ตำรวจก็ต้องมีเวลาพักผ่อนบ้างเหมือนอย่างวันนี้อย่างน้อยก็สามชั่วโมงก่อนไปเขางานอีก วันนี้เป็นวัน ที่เขาออกตรวจตราพื้นที่และความเรียบร้อย อยู่เวรเป็นวัน ๆ งานเข้ามากมาย จนเขาเกือบลืมคำว่านอนและสนิทสนมกับกาแฟไปเรียบร้อยแล้ว
"อะไรกันเจ้าคนคนส่งจดหมายนี่น่ะ"
จดหมายน้อยที่เขาได้รับมาทุกวัน มันจะถูกเอามาหย่อนไว้ จำได้ว่าเป็นเดือนแล้วที่เขาได้รับจดหมายนี้ นับได้ก็อาทิตย์หนึ่ง เปิดอ่านออกมาก็เป็นข้อความคล้ายๆ เดิม แต่ลายมือแย่เหมือนเด็กเพิ่งตั้งเขียน และมักจะแนบขนมชิ้นหนึ่งมาให้เสมอไม่ซ้ำกัน ลูกอมบ้าง ไข่ช็อคโกแลตบ้างคัพเค้กน่ารักๆบ้าง ทุกอย่างล้วนน่ารักไม่ซ้ำกัน
ข้อความก็อย่างเช่น
คุณเท่มาก คุณหล่อ คุณดูแข็งแกร่งมาก คุณคือซุปเปอร์ฮีโร่ คุณทำงานในมาร์เวลอ๊ะป่าว?(อันนี้เขาอ่านแล้วขำนิดหน่อย) คุณบลา ๆ ๆ อีกมากมายตามจำนวนวันที่เจ้าของจดหมายส่งมา
คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้และมีมากมายหลากหลายแบบ เขาเดาใจไม่ถูกหรอกว่า ไอ้คนเขียนมันเป็นคนประเภทไหน แต่จากการคาดเดา และสำนวนการเขียน
อืม? เด็กหรือ? แต่บางทีคน ๆ นี้อาจจะส่งมาก่อกวนเขา หรืออาจจะเป็นสาวน้อยที่หลบไหลเขาอยู่ก็เป็นได้ ก็ดีเหมือนกัน เขาเองก็ยังไม่มีใคร แต่ถ้าคิดอีกแง่การปลอมลายมือ ปลอมทุกอย่างให้เขาเขว สมัยนี้อะไรก็เป็นไปได้ เอาง่าย ๆว่าเขาไม่ไว้ใจเจ้าจดหมายนี่นัก
ถึงจะเก็บเอาไว้ทุกวันก็เถอะ แต่ขนมน่ะเขาไม่กล้ากินหรอกนะ เผื่อใส่อะไรมา เขาจะตายเสียเปล่า เสียแรงที่เป็นตำรวจ แต่สุดท้ายก็ไม่มีเวลามานั่งหาไอ้ตัวคนส่ง ก็ได้แค่เก็บไว้ เพราะอย่างมันมันก็ยังไม่มีอันตรายมากไปกว่าสร้างความสงสัยและกังขา
วันต่อมา เพอร์ซิวัลก็ยังได้รับจดหมายเช่นเดิม เขากลับมาจากเข้าเวร ก่อนหน้านี้ก็คิดเดาเอาว่าจะได้รับมันอีกมั้ย เอาจริงๆ ถ้าทุกวันนี้ไม่มีมันก็เหมือนจะขาดอะไรไป เขาลองเอาไปเช็คและตรวจสอบ ทุกอย่างที่ได้รับมาเป็นอาทิตย์ ๆ นี้ มันไม่มีสารอันตรายอะไร เป็นจดหมายจริง และขนมจริงๆ วันนี้เขาอาจดักเจ้าคนส่งนี่ได้ นี้มี รปภ. แต่เขาไม่ได้นั่งโซน
วันนี้เขาไม่มีเวร และเป็นหยุดพักน่ะสิ เขามีเวลามาจัดการกับเรื่องนี้แล้ว
เอาล่ะ มาดูกันซิว่า เจ้าจดหมายน้อยนี่มาจากใคร เเละไอ้ใครที่ว่านี่เเละมีจุดประสงค์อะไร
เพอร์ซิวัลไม่รู้เวลาส่งที่แน่นอน แต่กะเอาจากทุก ๆ วันว่าเป็นช่วงเวลาก่อนเขากลับบ้าน หลังเลิกงาน อย่างน้อยเลยก็ห้าโมงเย็น
เขาดักรอแถวๆใต้ต้นไม้ถัดจากบ้านเขาไปแค่หนึ่งบล็อก เห็นชัดเชียวล่ะหากจะมีคนมาส่งจดหมายที่หน้าบ้านเขาโดยเขาปลอมตัวมีหมวกสวมปิดใบหน้าเสียครึ่ง เอาหนังสือพิมพ์บังหน้าอีกต่อกันไว้
"คุณอานิวท์ฮะ ผมขอแวะตรงนี้แป๊บนึงสิ"
"หืม ?"
"ขอเล่นกับเจ้าครุเเชงค์ของคุณป้าเฮอร์ไมโอนี่หน่อยน้า~~~ นะฮะ~~~"
แว่ว ๆ เสียงเป็นเจ้าเด็กน้อยและผู้ปกครองของตนที่มาหยุดอยู่ตรงแถวๆหน้าบ้านเขา ก็ดูไม่มีอะไร ก็คงบังเอิญมาหยุด แต่นี่ได้เวลาแล้ว....
"อย่านานนะ เดี๋ยวทีน่าดุไม่รู้ด้วย"
"ฮ๊าบบบ~"
เด็กน้อยน่ารักคนนั้น ทำเอาเพอร์ซิวัลหลงมองอยู่นาน ช่างเปล่งประกายสดใสอะไรเช่นนี้ นี่แหละหนาความน่ารักของวัยเด็ก ดูแล้วยังไม่เกินสิบขวบดีด้วยซ้ำ
"เอ๋?"
แต่คล้อยหลังผู้ปกครองคนนั้นไป เจ้าเด็กน้อยนั่นไม่ไปเล่นกับครุแชงค์ที่ว่าแล้วหรือ
เพอร์ซิวัลมองเด็กคนนั้นทุก ๆ การกระทำ เจ้าเด็กน้อยหัวเห็ดกำลังทำอะไรที่หน้าบ้านเขา
"หืม?" เจ้าเด็กรื้อกระเป๋าออกมาลวก ๆ คว้าได้ เอากระดาษลายๆ ออกมาพร้อมกับดินสอแท่งนึง ก้มหน้าลงเขียนมันทั้งบนพื้นฟุตบาทหน้าบ้านเขาอย่างนั้นล่ะ แล้วพับ ๆ กระดาษเป็นแผ่นเล็ก ๆ หลังจากนั้นเจ้าหนูก็หยิบอมยิ้มสีหวานออกมาจากกระเป๋า ตามด้วยซองจดหมายลาย ๆ อีกซิง เอากระดาษที่เขียนเมื่อครู่ใส่ซอง มือหนึ่งถือจดหมาย มือหนึ่งถืออมยิ้มสีหวาน
และหย่อนใส่ตู้จดหมายหน้าบ้านของเขา!
"เห้ย !" เพอร์ซิวัลเผลออุทานดัง เพราะไม่คิดว่าจะเป็นเจ้าเด็กน้อยคนนี้เป็นเจ้าของจดหมายน้อยรายวันที่ส่งมาอย่างเป็นปริศนา แต่เสียงเห้ยของเพอร์ซิวัลคงดังไปเลยทำให้เด็กน้อยตกใจกลัว อ้อ ใช่ เขายังหลบอยู่ที่ใต้ต้นไม้ที่เดิมอยู่นะ
เจ้าเด็กนี่ ทำฉันกังวลแทบทุกวัน
เขาอาจจะใช้นิสัยเสีย ๆ ของตัวเองก็คราวนี้
"เจ้าหนูน้อย มาทำอะไรหน้าบ้านคนอื่นเขาน่ะหา!"
เพอร์ซิวัลเอ็ดเสียวดังข้ามต้นไม้มา พร้อมด้วยหน้าตาถมึงทึงพร้อมกินหัวเด็กได้ทันที เจ้าหนูน้อยที่ยืนตัวสั่นตรงหน้าเขาตกใจเสียขวัญหนีหมดแล้ว ใบหน้าหวาน ดวงตากลมๆ และทรงผมเห็ดน้อย เพอร์ซิวัล มองยังไงก็เด็กน้อย เด็กชัด ๆ ใช่แน่หรอวะ ไอ้คนที่ส่งจดหมาย แต่คิดๆ ไป ประโยคเหล่านั้นในจดหมาย ลายมือโย้ๆเอียงๆ คำง่ายๆที่ใข้ ไหนจะขนมอีก
"ผม.. ฮึก ผม คือ .." เด็กน้อยถอยกรูดไปหลบหลังตู้จดหมาย เพอร์ซิวัลใจเขวไปนิดหน่อย เด็กคนนี้กลัวเขามากเลย ปี่จะแตกแล้วน่ะ
"ผมอะไร พูดออกมา ฉันเป็นตำรวจนะ ฉันจับเธอได้ ข้อหาก่อกวน"แกล้งเด็กไปอย่างนั้น แต่เด็กนี่ทำแบบนั้นจริง ๆ แต่เพอร์ซิวัลไม่บอกหรอกนะว่าก่อกวนจุดไหนของเขาน่ะ
"ฮือออออออ แงงงงงงงงงงงงงงง" เอ้า ปี่แตกไปแล้ว เพอร์ซิวัลกุมขมับ คนผ่านไปมาเริ่มมองเขาเเล้ว ควรทำอย่างไร? เขาต้องปลอบเด็กน้อยหัวเห็ดนี่สินะ
เพอร์ซิวัลไม่รู้ควรทำยังไง ปกติหน้าแบบเขา แค่เดินเข้าไปหาเด็กก็ร้องแล้ว ไหนจะหนวดเคราที่ไม่ยอมโกนๆออกไปเสียที เด้กก็ยิ่งพาลจะกลัว เด็กนี่ทนเห็นหน้าตาเข้มๆของเขาได้จนมาปี่แตกตอนเขาดุก็เก่งแล้ว
"คุณ ฮึก ฮือ คุณ.."
"เออ ไม่ต้องพูด ขอโทษ ไม่ต้องร้อง ฉันปลอบเด็กไม่เก่ง น่ะ! อย่าร้องนะ หยุด เด็กผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กัน"
"ฮึก"
เด็กน้อยหุบปากฉับเมื่อโดนสั่ง เพอร์ซิวัลเดินเข้าไปหาเด็กน้อยใกล้ๆ ทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้าเด็กน้อย ความสูงอยู่ในระดับสบตาใสๆนัานพอดี
ตายล่ะ เด็กนี่ดันน่ารักมากซะด้วย จะไปดุยังไงลงวะ โถ่ เพอร์ซิวัลเอ๊ย
"เล่ามา ทำไมทำแบบนี้" เขาพยายามใช้น้ำเสียงนุ่มนวลที่สุดคุยกับเด็อน้อยที่ยังสะอื้นอยู่ น้ำมูกจะหยดใส่เสื้ออยู่รอมร่อ เพอร์ซิวัลคว้าเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อตนปาดจมูกนั่นก่อนมันจะหยดเปื้อนเสื้อตัวเล็ก
"ผม..ฮึก ชื่อ เครเดนซ์ แบร์โบนฮะ อยู่บ้านเยื้องๆ กับคุณฮะ คุณเกรฟส์ ผมชอบคุณฮะ"
"หา?!" เพอร์ซิวัลงงกับคำของเด็กน้อย
"รู้มั้ยชอบเนี่ย มันหมายความยังไงฮึเจ้าหนู"
"รู้สิฮะ ชอบก็คือ การที่ผมอยากให้ขนมใครคนนึงทุกวันเลย นิวท์บอกผม"
ผู้ปกครองเด็กสอนอะไรวะเนี่ย เพอร์ซิวัลกุมขมับอีกรอบ แต่เพราะคำเล่านี้ของหนูน้อยทำเอาเขายิ้มออก
สอนอะไรให้เด็กแบบนี้ เด็กคนนี้ก็น่ารักอะไรขนาดนี้
"เเล้วเจอฉันได้ยังไง"
"ก็คุณเกรฟส์ จับผู้ร้ายในทีวี เท๊เท่ ! ผมเคยดูคุณตอนคุณออกทีวี นิวท์บอกว่าคุณอยู่แถวนี้ ผมชอบคุณฮะ เลยเอาขนมมาให้"
เพอร์ซิวัลจำได้ว่าเขาออกทีวีอยู่หลายครั้งเหมือนกันก็เพราะคดีที่เขาทำมันก็มีคดีใหญ่ๆ ที่จะต้องให้ข้อมูลกับสื่อ บางทีเป็นเหตุการณ์สดตอนมีเหตุเกิด เขาเป็นผู้ดูแลเรื่อง จึงไม่วายที่ผู้สื่อข่าวต้องจับภาพเขาออกข่าว
"งั้นหรือ ฮึๆ"
"ชอบคุณเกรฟส์ ไม่ได้หรอฮะ" เด็กน้อยเครเดนซ์ตาใสหยุดร้องไห้แล้ว และหันมาสบตาทำคุณเกรฟส์ของตนตรงหน้าแทน
แล้วเขาจะทำอย่างไรได้เล่า นอกจากบอกหนูเครเดนซ์นี่ไปว่า
"ได้ซี่ แต่วันหลังไม่ต้องแอบแล้ว เอามาให้ตรงๆเลย"
เด็กน้อยส่ายหัว
"นิวท์บอกว่าต้องแอบให้ฮะ เซอร์ไพร์สกว่า !"
"ฮึ ให้มันได้อย่างนี้สิ"
เพอร์ซิวัลทนเอ็นดูเด็กน้อยเครเดนซ์ไม่ไหว ขอขยำตัวนิ่มๆ ทีเถอะ เขาคว้าตัวเล็กๆของเครเดนซ์มากอดให้หายหมั่นเขี้ยว แล้วแกล้งจั๊กจี๋เด็กน้อยให้หัวเราะจนบ่นปวดท้อง
"เครเดนซ์"
"ฮะ?"
เพอร์ซิวัลเลิกแกล้งน้องหนูแล้วสบตา แววตาจริงจังของเขามาเมื่อไหร่กัน เครเดนซ์พาลจริงจังไปด้วย เด้กน้อยจ้องเขากลับกุมสายสะพายกระเป๋าแน่นทั้งสองข้าง
มีแฟนคลับแบบนี้ก็ต้องเซอร์วิสหน่อย เพอร์ซิวัลเห็นแววตาใส ๆ ของเครเดนซ์ ให้ตาย เขาเขินเด็ก!
"อย่าเลิกชอบฉันนะ"
"แน่นอนเล๊ย!
เด็กน้อยตอบทันที เพอร์ซิวัลจึงมอบกอดและหอมแก้มเด็กน้อยตอบแทนความน่ารักแบบทันทีทันใดของเครเดนซ์ไปอีกต่อ เเต่เด็กน้อยบ่นว่าไม่ชอบหนวดคุณเกรฟส์เลย มันจั๊กจี้พิลึก
SPE
"เฮ้ คุณ นั่นหลานผม! ทำอะไรน่ะ!"
ขณะที่เขากำลังแกล้งเด็กน้อยอยู่ เพอร์ซิวัลมองไปยังอีกฝั่ง ผู้ปกครองของเครเดนซ์ที่ชื่อนิวท์คนที่สอนอะไรแปลกๆ วิ่งมาโน่น ตามมาด้วยสาวที่ดูทะมัดทะแมงอีกคน ซึ่งอาจจะเป็นทีน่าจากบทสนทนาก่อนหน้า ทั้งสองตรงมาทางนี้
"วันนี้ขอเป็นผู้ร้าย ลักพาตัวเด็กหน่อยแล้วกัน " เพอร์ซิวัลขำกับตัวเอง ก่อนจะอุ้มเครเดนซ์ตัวน้อยวิ่งหนีสองผู้ปกครองไป พร้อมเสียงหัวเราะสนุกสนานที่เด็กน้อยคิดว่าผู้ใหญ่เขาเล่นกัน ไล่หลังด้วยเสียงของนิวท์และทีน่าตะโกนบอกให้เพอร์ซิวัลหยุด
end ...- little -
